کزین هر چه گفتید دارید راز

کزو خواست کردن سخن خواستار

نهفته سخنهای دیرینه نیز

همان زال با نامور موبدان

ازین تیزهش راه بین بخردی

که رستست شاداب با فرهی

نگردد کم و بیش در پارسی

دو اسپ گرانمایه و تیزتاز

یکی چون بلور سپید آبدار

همان یکدیگر را نیابنده اند

کجا بگذرانند بر شهریار

همان سی بود باز چون بنگری

که بینی پر از سبزه و جویبار

سوی مرغزار اندر آید سترگ

نه بردارد او هیچ ازان کار سر

ز دریای با موج برسان غرو

نشیمش به شام آن بود این به بام

بران بر نشیند دهد بوی مشک

یکی پژمریده شده سوگوار

یکی شارستان یافتم استوار

گرفته به هامون یکی خارستان

پرستنده گشتند و هم پیشگاه

کس از یادکردن سخن نشمرد

بر و بومشان پاک گردد نهان

هم اندیشگان دراز آورد

به پیش ردان آشکارا بگوی

ز خاک سیه مشک سارا کنی