بپیوندم از گفتهٔ باستان

چه بازی نمود ای پسر گوش دار

دلش بود جویندهٔ کام را

ز گلبرگ رخ داشت و ز مشک موی

که خورشید چهر و برومند بود

ز بارگران تنش آزار داشت

نگاری چو خورشید گیتی فروز

ولیکن همه موی بودش سپید

نکردند یک هفته بر سام یاد

همه پیش آن خرد کودک نوان

که فرزند پیر آمد از خوب جفت

بر پهلوان اندر آمد دلیر

دل بدسگالان او کنده باد

یکی پور پاک آمد از ماه روی

برو بر نبینی یک اندام زشت

چنین بود بخش تو ای نامجوی

به پرده درآمد سوی نوبهار

ببود از جهان سر به سر ناامید

ز دادآور آنگاه فریاد خواست

بهی زان فزاید که تو خواستی

وگر کیش آهرمن آورده ام

به من بر ببخشاید اندر نهان

بجوشد همی در دلم خون گرم

چه گویم ازین بچهٔ بدنشان

پلنگ و دورنگست و گرنه پریست

نخواهم برین بوم و بر آفرین

از آن بوم و بر دور بگذاشتند

بدان خانه این خرد بیگانه بود

برآمد برین روزگاری دراز

ندانست رنگ سپید از سیاه

جفا کرد بر کودک شیرخوار

کجا بچه را کرده بد شیر سیر

سپاس ایچ بر سرت ننهادمی

دلم بگسلد گر زمن بگسلی

به پرواز بر شد دمان از بنه

زمین را چو دریای جوشنده دید

تن از جامه دور و لب از شیر پاک

به سر برش خورشید گشته بلند

مگر سایه ای یافتی ز آفتاب

بزد برگرفتش از آن گرم سنگ

که بودش بدانجا کنام و گروه

بدان نالهٔ زار او ننگرند

کجا بودنی داشت اندر بوش

بران خرد خون از دو دیده چکان

بماندند خیره بدان خوب چهر

که بی شیر مهمان همی خون مزید

برآورد داننده بگشاد راز

برآن کوه بر روزگاری گذشت

برش کوه سیمین میانش چو غرو

بد و نیک هرگز نماند نهان

از آن نیک پی پور با فرهی

ز کار زمانه برآشفته بود

یکی مرد بر تازی اسپ دوان

بران برز شاخ برومند او

ازین در سخن چندگونه براند

خردتان برین هست همداستان

زبان برگشادند بر پهلوان

چه ماهی به دریا درون با نهنگ

ستایش به یزدان رساننده اند

چنان بی گنه بچه را بفگنی

که اویست بر نیکویی رهنمای

از اندیشهٔ دل شتاب آمدش

درفشی برافراشتندی بلند

سپاهی گران از پس پشت اوی

سوی راستش نامور بخردی

زبان بر گشادی بگفتار سرد

دل و دیده شسته ز شرم خدای

پس این پهلوانی چه باید همی

ترا ریش و سرگشت چون خنگ بید

که در تنت هر روز رنگیست نو

کنون هست پروردهٔ کردگار

ترا خود به مهر اندرون مایه نیست

چو شیر ژیان کاندر آید به دام

سران سپه را همه برنشاند

که افگندگان را کند خواستار

که گفتی ستاره بخواهد کشید

که ناید ز کیوان برو بر گزند

یک اندر دگر ساخته چوب عود

بدان هیبت مرغ و هول کنام

نه از دست رنج و نه از آب و خاک

دد و دام را بر چنان جایگاه

بمالید رخسارگان بر زمین

ز روشن روان و ز خورشید و ماه

نه از تخم بد گوهر آهرمنست

مرین پر گنه را تو اندرپذیر

که ای دیده رنج نشیم و کنام

سرافرازتر کس میان مهان

ترا نزد او آب روی آمدست

بی آزار نزدیک او آرمت

که سیر آمدستی همانا ز جفت

دو پر تو فر کلاه منست

ببینی و رسم کیانی کلاه

یکی آزمایش کن از روزگار

خجسته بود سایهٔ فر من

ور از نیک و بد گفت وگوی آورند

ببینی هم اندر زمان فر من

ابا بچگانت برآورده ام

بی آزارت آرم بدین جایگاه

که در دل مرا مهر تو دلگسل

گرازان به ابر اندر افراشتش

رسیده به زیر برش موی سر

پدر چون بدیدش بنالید زار

نیایش همی بفرین برفزود

همی تاج و تخت کئی را سزید

دل پهلوان دست شمشیر جوی

چو بسد لب و رخ به مانند خون

بران پاک فرزند کرد آفرین

گذشته مکن یاد و دل گرم کن

ازان پس که آوردمت باز دست

که دل بر تو هرگز ندارم سترگ

ازین پس چه خواهی تو چونان سزد

بپوشید و از کوه بگزارد پای

همان جامهٔ خسرو آرای خواست

گشاده دل و شادکام آمدند

برآمد یکی گرد مانند نیل

همان زنگ زرین و هندی درای

بدان خرمی راه بگذاشتند

شد آن روی رومیش زنگی نژاد

بخفتند و یکبار دم بر زدند

یکی خیمه زد از حریر سپید

ابا پهلوانی فزون آمدند