چو شد ساخته کار خود بر نشست

یکی ترگ رومی به سر بر نهاد

بیامد گرازان به درگاه سام

به کار آگهان گفت تا ناگهان

که آمد فرستاده ای کابلی

ز مهراب گرد آوریده پیام

بیامد بر سام یل پرده دار

فرود آمد از اسپ سیندخت و رفت

زمین را ببوسید و کرد آفرین

نثار و پرستنده و اسپ و پیل

یکایک همه پیش سام آورید

پر اندیشه بنشست برسان مست

که جایی کجا مایه چندین بود

گراین خواسته زو پذیرم همه

و گر بازگردانم از پیش زال

برآورد سر گفت کاین خواسته

برید این به گنجور دستان دهید

پری روی سیندخت بر پیش سام

چو آن هدیه ها را پذیرفته دید

سه بت روی با او به یک جا بدند

گرفته یکی جام هر یک به دست

به پیش سپهبد فرو ریختند

چو با پهلوان کار بر ساختند

چنین گفت سیندخت با پهلوان

بزرگان ز تو دانش آموختند

به مهر تو شد بسته دست بدی

گنهکار گر بود مهراب بود

سر بیگناهان کابل چه کرد

همه شهر زنده برای تواند

ازان ترس کو هوش و زور آفرید

نیاید چنین کارش از تو پسند

بدو سام یل گفت با من بگوی

تو مهراب را کهتری گر همال

به روی و به موی و به خوی و خرد

ز بالا و دیدار و فرهنگ اوی

بدو گفت سیندخت کای پهلوان

یکی سخت پیمانت خواهم نخست

که از تو نیاید به جانم گزند

مرا کاخ و ایوان آباد هست

چو ایمن شوم هر چه گویی بگوی

نهفته همه گنج کابلستان

جزین نیز هر چیز کاندر خورد

گرفت آن زمان سام دستش به دست

چو بشنید سیندخت سوگند او

زمین را ببوسید و بر پای خاست

که من خویش ضحاکم ای پهلوان

همان مام رودابهٔ ماه روی

همه دودمان پیش یزدان پاک

همی بر تو بر خواندیم آفرین

کنون آمدم تا هوای تو چیست

اگر ما گنهکار و بدگوهریم

من اینک به پیش توام مستمند

دل بیگناهان کابل مسوز

سخنها چو بشنید ازو پهلوان

به رخ چون بهار و به بالا چو سرو

چنین داد پاسخ که پیمان من

تو با کابل و هر که پیوند تست

بدین نیز همداستانم که زال

شما گرچه از گوهر دیگرید

چنین است گیتی وزین ننگ نیست

چنان آفریند که آیدش رای

یکی بر فراز و یکی در نشیب

یکی از فزایش دل آراسته

یکی نامه با لابهٔ دردمند

به نزد منوچهر شد زال زر

به زین اندر آمد که زین را ندید

بدین زال را شاه پاسخ دهد

که پروردهٔ مرغ بی دل شدست

عروس ار به مهر اندرون همچو اوست

یکی روی آن بچهٔ اژدها

بدو گفت سیندخت اگر پهلوان

چماند به کاخ من اندر سمند

به کابل چنو شهریار آوریم

لب سام سیندخت پرخنده دید

نوندی دلاور به کردار باد

کز اندیشهٔ بد مکن یاد هیچ

من اینک پس نامه اندر دمان

دوم روز چون چشمهٔ آفتاب

گرانمایه سیندخت بنهاد روی

روارو برآمد ز درگاه سام

بیامد بر سام و بردش نماز

به دستوری بازگشتن به جای

دگر ساختن کار مهمان نو

ورا سام یل گفت برگرد و رو

سزاوار او خلعت آراستند

بکابل دگر سام را هر چه بود

دگر چارپایان دوشیدنی

به سیندخت بخشید و دستش بدست

پذیرفت مر دخت او را بزال

سرافراز گردی و مردی دویست

به کابل بباش و به شادی بمان

شگفته شد آن روی پژمرده ماه