چو در کابل این داستان فاش گشت

برآشفت و سیندخت را پیش خواند

بدو گفت کاکنون جزین رای نیست

که آرمت با دخت ناپاک تن

مگر شاه ایران ازین خشم و کین

به کابل که با سام یارد چخید

چو بشنید سیندخت بنشست پست

یکی چاره آورد از دل به جای

وزان پس دوان دست کرده به کش

بدو گفت بشنو ز من یک سخن

ترا خواسته گر ز بهر تنست

اگر چند باشد شب دیریاز

شود روز چون چشمه روشن شود

بدو گفت مهراب کز باستان

بگو آنچه دانی و جان را بکوش

بدو گفت سیندخت کای سرفراز

مرا رفت باید به نزدیک سام

بگویم بدو آنچه گفتن سزد

ز من رنج جان و ز تو خواسته

بدو گفت مهراب بستان کلید

پرستنده و اسپ و تخت و کلاه

مگر شهر کابل نسوزد به ما

چین گفت سیندخت کای نامدار

نباید که چون من شوم چاره جوی

مرا در جهان انده جان اوست

ندارم همی انده خویشتن

یکی سخت پیمان ستد زو نخست

بیاراست تن را به دیبا و زر

پس از گنج زرش ز بهر نثار

به زرین ستام آوریدند سی

ابا طوق زرین پرستنده شست

پر از مشک و کافور و یاقوت و زر

چهل جامه دیبای پیکر به زر

به زرین و سیمین دوصد تیغ هند

صد اشتر همه مادهٔ سرخ موی

یکی تاج پرگوهر شاهوار

بسان سپهری یکی تخت زر

برش خسروی بیست پهنای او

وزان ژنده پیلان هندی چهار