به مهراب و دستان رسید این سخن

خروشان ز کابل همی رفت زال

همی گفت اگر اژدهای دژم

چو کابلستان را بخواهد بسود

به پیش پدر شد پر از خون جگر

چو آگاهی آمد به سام دلیر

همه لشکر از جای برخاستند

پذیره شدن را تبیره زدند

همه پشت پیلان به رنگین درفش

چو روی پدر دید دستان سام

بزرگان پیاده شدند از دو روی

زمین را ببوسید زال دلیر

نشست از بر تازی اسپ سمند

بزرگان همه پیش او آمدند

که آزرده گشتست بر تو پدر

چنین داد پاسخ کزین باک نیست

پدر گر به مغز اندر آرد خرد

و گر برگشاید زبان را به خشم

چنین تا به درگاه سام آمدند

فرود آمد از باره سام سوار

چو زال اندر آمد به پیش پدر

یکی آفرین کرد بر سام گرد

که بیدار دل پهلوان شاد باد

ز تیغ تو الماس بریان شود

کجا دیزهٔ تو چمد روز جنگ

سپهری کجا باد گرز تو دید

زمین نسپرد شیر با داد تو

همه مردم از داد تو شادمان

مگر من که از داد بی بهره ام

یکی مرغ پرورده ام خاک خورد

ندانم همی خویشتن را گناه

مگر آنکه سام یلستم پدر

ز مادر بزادم بینداختی

فگندی به تیمار زاینده را

ترا با جهان آفرین نیست جنگ

کنون کم جهان آفرین پرورید

ابا گنج و با تخت و گرز گران

نشستم به کابل به فرمان تو

که گر کینه جویی نیازارمت

ز مازندران هدیه این ساختی

که ویران کنی خان آباد من

من اینک به پیش تو استاده ام

به اره میانم بدو نیم کن

سپهبد چو بشنید گفتار زال

بدو گفت آری همینست راست

همه کار من با تو بیداد بود

ز من آرزو خود همین خواستی

مشو تیز تا چارهٔ کار تو

یکی نامه فرمایم اکنون به شاه

سخن هر چه باید به یاد آورم

اگر یار باشد جهاندار ما

نویسنده را پیش بنشاندند

سرنامه کرد آفرین خدای

ازویست نیک و بد و هست و نیست

هر آن چیز کو ساخت اندر بوش

خداوند کیوان و خورشید و ماه

به رزم اندرون زهر تریاک سوز

گراینده گرز و گشاینده شهر

کشنده درفش فریدون به جنگ

ز باد عمود تو کوه بلند

همان از دل پاک و پاکیزه کیش

یکی بنده ام من رسیده به جای

همی گرد کافور گیرد سرم

ببستم میان را یکی بنده وار

عنان پیچ و اسپ افگن و گرزدار

بشد آب گردان مازندران

ز من گر نبودی به گیتی نشان

چنان اژدها کو ز رود کشف

زمین شهر تا شهر پهنای او

جهان را ازو بود دل پر هراس

هوا پاک دیدم ز پرندگان

ز تفش همی پر کرگس بسوخت

نهنگ دژم بر کشیدی ز آب

زمین گشت بی مردم و چارپای

چو دیدم که اندر جهان کس نبود

به زور جهاندار یزدان پاک

میان را ببستم به نام بلند

به زین اندرون گرزهٔ گاوسر

برفتم بسان نهنگ دژم

مرا کرد پدرود هرکو شنید

ز سر تا به دمش چو کوه بلند

زبانش بسان درختی سیاه

چو دو آبگیرش پر از خون دو چشم

گمانی چنان بردم ای شهریار

جهان پیش چشمم چو دریا نمود

ز بانگش بلرزید روی زمین

برو بر زدم بانگ برسان شیر

یکی تیر الماس پیکان خدنگ

چو شد دوخته یک کران از دهانش

هم اندر زمان دیگری همچنان

سدیگر زدم بر میان زفرش

چو تنگ اندر آورد با من زمین

به نیروی یزدان گیهان خدای

زدم بر سرش گرزهٔ گاو چهر

شکستم سرش چون تن ژنده پیل

به زخمی چنان شد که دیگر نخاست

کشف رود پر خون و زرداب شد

همه کوهساران پر از مرد و زن

جهانی بران جنگ نظاره بود

مرا سام یک زخم ازان خواندند

چو زو بازگشتم تن روشنم

فرو ریخت از باره بر گستوان

بران بوم تا سالیان بر نبود

چنین و جزین هر چه بودیم رای

کجا من چمانیدمی بادپای

کنون چند سالست تا پشت زین

همه گرگساران و مازنداران

نکردم زمانی برو بوم یاد

کنون این برافراخته یال من

بدان هم که بودی نماند همی

کمندی بینداخت از دست شست

سپردیم نوبت کنون زال را

یکی آرزو دارد اندر نهان

یکی آرزو کان به یزدان نکوست

نکردیم بی رای شاه بزرگ

همانا که با زال پیمان من

که از رای او سر نپیچم به هیچ

به پیش من آمد پر از خون رخان

مرا گفت بردار آمل کنی

چو پروردهٔ مرغ باشد به کوه

چنان ماه بیند به کابلستان

چو دیوانه گردد نباشد شگفت

کنون رنج مهرش به جایی رسید

ز بس درد کو دید بر بی گناه

گسی کردمش با دلی مستمند

همان کن که با مهتری در خورد

چو نامه نوشتند و شد رای راست

چو خورشید سر سوی خاور نهاد

چو آن جامه ها سوده بفگند شب

بیامد به زین اندر آورد پای

به سوی شهنشاه بنهاد روی