برفتند گردان همه همگروه

وزان جایگه برگرفتند راه

که خواند بزرگان داننده را

سرافراز گردان و فرخ ردان

خردمند و روشن روان آمدند

لبی پر ز خنده دلی شادکام

دل موبد از خواب بیدار کرد

دل ما پر امید و ترس است و باک

به فرمانها ژرف کردن نگاه

شب و روز بودن به پیشش نوان

روان را به نیکی نماینده راه

همو داد و داور به هر دو سرای

برآرد پر از میوه دار رزان

گهش پیر بینی دژم کرده روی

پی مور بی او زمین نسپرد

بزد بر همه بودنیها رقم

که از یک فزونی نیاید پدید

سراسر همین است گیتی ز بن

وزو ارج گیرد همی خواسته

بماندی توانای اندر نهان

ندیدم که ماندی جوان را بجای

چو بی جفت باشد بماند سترگ

که گردد به فرزند روشن روان

به فرزند نو روز بازآیدش

که این پور زالست و آن پور سام

ازان رفته نام و بدین مانده بخت

گل و نرگس بوستان منست

بگویید کاین را چه اندر خورد

به مغز و خرد در نیامد کمی

زمینش چو گردان سپهر منست

چه گوینده باشد بدین رام سام

جوانی گمانی برد یا گناه

سوی دین و آیین نهادست روی

که هم راه دینست و هم ننگ نیست

چه دانید فرزانگان اندرین

سخن بسته شد بر لب بخردان

دل شاه ازیشان پر از کیمیا

که نشنید کس نوش با نیش جفت

بجوشید و رای نو افگند بن

بدین رای بر من نکوهش کنید

بباید شنیدن بسی سرزنش

وزین بند راه گشایش کنید

که با کهتران کس نکرد از مهان

ز بد ناورم بر شما کاستی

همه کام و آرام او خواستند

نه از بس شگفتی سرافگنده ایم

بزرگست و گرد و سبک مایه نیست

و گر چند بر تازیان پادشاست

نباشد ازو ننگ بر دودمان

چنان چون تو دانی به روشن روان

روان و گمانت به اندیشتر

فرستد کند رای او را نگاه

نپردازد از ره بدین مایه کار

دل آگنده بودش همه برفشاند

سراسر نوید و درود و خرام

بدان دادگر کو جهان آفرید

خداوند کیوان و ناهید و هور

همه بندگانیم و ایزد یکیست

خداوند کوپال و شمشیر و خود

چرانندهٔ کرگس اندر نبرد

فشانندهٔ خون ز ابر سیاه

نشانندهٔ زال بر تخت زر

خرد از هنرها برافراخته

به مهرش روان و دل آگنده ام

ز گردون به من بر ستمها رسید

مرا برده سیمرغ بر کوه هند

ابا بچه ام در شمار آورد

زمان تا زمان خاک چشمم بدوخت

به اورنگ بر سام و من در کنام

بران بود چرخ روان را روش

وگر چه بپرد برآید به میغ

بدرد ز آواز او چرم شیر

وگر چند دندانش سندان بود

که نتوان ستودنش بر انجمن

اگر بشنود راز بنده رواست

چو بر آتش تیز بریان شدم

من آنم که دریا کنار منست

که بر من بگرید همه انجمن

نیارم زدن جز به فرمانت دم

گشایم ازین رنج و سختی روان

بدین کار دستور باشد مگر

کنم راستی را به آیین و کیش

چو باز آوریدم ز البرز کوه

کنون اندرین است بسته دلم

ز کابل سوی سام شد بر دو اسپ

نباید ترا دم زدن اندکی

برین سان همی تاز تا پیش گو

به زیر اندرش چرمه پولاد گشت

یکایک ز دورش سپهبد بدید

چماننده یوز و رمنده شکار

بدان کار دیده سواران خویش

چمان چرمهٔ زیر او زابلی

ازو آگهی جست باید نخست

همی کرد باید سخن خواستار

به دست اندرون نامهٔ نامدار

بسی از جهان آفرین کرد یاد

فرستاده گفت آنچه بود از پیام

فرود آمد از تیغ کوه بلند

بپژمرد و بر جای خیره بماند

دگرگونه بایستش او را به خوی

سخن هر چه از گوهر بد سزید

چنین کام دل جوید از روزگار

به دلش اندر اندیشه آمد دراز

مکن داوری سوی دانش گرای

شوم خام گفتار و پیمان شکن

بپرداز دل را بدانچت هواست

چه گویی چگونه برآید نژاد

بخفت و نیاسوده گشت اندران

دلش خسته تر زان و تن زارتر

چو فرمان دهد کردگار جهان