دو چشمش پر آب و رخش زرد بود

بسر بر نهاد آن کیانی کلاه

برو یکسره خواندند آفرین

جهان را سراسر همه مژده داد

به نیکی و پاکی و فرزانگی

همم خشم و جنگست و هم داد و مهر

سر تاجداران شکار منست

همم بخت نیکی و هم بخردیست

همان آتش تیز برزین منم

فرازندهٔ کاویانی درفش

بجنگ اندرون جان ندارم دریغ

دم آتش از بر نشست منست

زمین را بکین رنگ دیبه کنم

فروزندهٔ ملک بر تخت عاج

جهان آفرین را پرستنده ام

همه داستانها ز یزدان زنیم

ازویم سپاس و بدویم پناه

نیامان کهن بود گر ما نویم

بگردد ز راه و بتابد ز دین

زبون داشتن مردم خویش را

به رنجور مردم نماینده رنج

وز آهرمن بدکنش بدترند

ز یزدان و از منش نفرین بود

کنم سر به سر کشور و مرز پست

منوچهر را خواندند آفرین

ترا داد شاهی و تخت و کلاه

همان تاج و هم فرهٔ موبدان

همان جان ما زیر پیمان تست

چنین گفت کای خسرو داد راست

ز تو داد و ز ما پسندیدنست

گزین سواران و شیران تویی

دلت شادمان بخت بیدار باد

به تخت کئی بر بهار منی

به بزم اندرون شید تابنده ای

همان تخت پیروزه جای تو باد

به آرام بنشین و رامش گزین

ترا جای تخت است و شادی و بزم

ز دشمن ببند آورم اندکی

دلم را خرد مهر و رای تو داد

بسی دادش از گوهر شاهوار

پسش پهلوانان نهادند گام

همی کرد گیتی به آیین و راه