که نامی بزرگی به گیتی که جست

ندارد کس آن روزگاران به یاد

بگوید ترا یک به یک در به در

کرا بود از آن برتران پایه بیش

که از پهلوانان زند داستان

کیومرث آورد و او بود شاه

جهان گشت با فر و آیین و آب

که گیتی جوان گشت ازآن یکسره

نخستین به کوه اندرون ساخت جای

پلنگینه پوشید خود با گروه

که پوشیدنی نو بد و نو خورش

به خوبی چو خورشید بر گاه بود

چو ماه دو هفته ز سرو سهی

ز گیتی به نزدیک او آرمید

از آن بر شده فره و بخت او

وزو برگرفتند آیین خویش

هنرمند و همچون پدر نامجوی

کیومرث را دل بدو زنده بود

ز بیم جداییش بریان بدی

فروزنده شد دولت شهریار

مگر بدکنش ریمن آهرمنا

همی رای زد تا ببالید بال

دلاور شده با سپاه بزرگ

ز بخت سیامک وزآن پایگاه

همی تخت و دیهیم کی شاه جست

جهان کرد یکسر پرآوای خویش

که تخت مهی را جز او شاه بود

بسان پری پلنگینه پوش

که دشمن چه سازد همی با پدر

ز کردار بدخواه دیو پلید

سپاه انجمن کرد و بگشاد گوش

که جوشن نبود و نه آیین جنگ

سپه را چو روی اندر آمد به روی

برآویخت با پور آهرمنا

دوتا اندر آورد بالای شاه

به چنگال کردش کمرگاه چاک

تبه گشت و ماند انجمن بی خدیو

ز تیمار گیتی برو شد سیاه

زنان بر سر و موی و رخ را کنان

دو دیده پر از نم چو ابر بهار

کشیدند صف بر در شهریار

دو چشم ابر خونین و رخ بادرنگ

برفتند ویله کنان سوی کوه

ز درگاه کی شاه برخاست گرد

پیام آمد از داور کردگار

کزین بیش مخروش و بازآر هوش

برآور یکی گرد از آن انجمن

بپرداز و پردخته کن دل ز کین

برآورد و بدخواست بر بدگمان

بخواند و بپالود مژگانش را

شب و روز آرام و خفتن نیافت