شگفتی فرو ماند ز افراسیاب

فرسته به ایران چنان چون سزید

برو کرده صد گونه رنگ و نگار

که او داد بر آفرین دستگاه

کزو دارد این تخم ما تار و پود

بد آمد پدید از پی تاج و تخت

بباید که پیوند ماند به بن

منوچهر سرتاسر آن کین کشید

کجا راستی را به بخشش بجست

نگردیم از آیین و راه سران

که جیحون میانچیست اندر گذر

نکردی بران مرز ایرج نگاه

بداد آفریدون و کرد آفرین

جهان بر دل خویش تنگ آوریم

بیابیم بهره به هر دو سرای

به تور و به سلم و به ایرج سپرد

که چندین بلا خود نیرزد زمین

ز خون کیان خاک شنگرف گشت

نیابد کسی بهره از جای خویش

سراپای کرباس و جای مغاک

شدن تنگ دل در سرای سپنج

سر مرد بخرد نگردد ز داد

وز ایران نیایند ازین روی آب

دو کشور شود زین سخن شادکام

فرستاد نزدیک ایران سپاه

سخن نیز ازین گونه کردند یاد

که از ما نبد پیشدستی نخست

که شاهی چو ایرج شد از تخت کم

بیامد به تیزی و بگذاشت آب

دل دام و دد شد پر از داغ و درد

نه آن کرد کز مردمی در خورد

بنوی ز سر باز پیمان شوید

بسیچیده ام در سرای سپنج

مگر یابد آرامش افراسیاب

به باغ بزرگی درختی بکشت

رسانید نامه به نزد پشنگ

همی گرد بر آسمان برفشاند

وزان آگهی شد بر کیقباد

بدان گشت شادان دل شهریار

مجو آشتی درگه کارزار

بدین روز گرز من آوردشان

که چیزی ندیدم نکوتر ز داد

به سیری همی سر بپیچد ز جنگ

بکژی و ناراستی ننگرد

نوشتیم عهدی ترا بر پرند

بدار و همی باش گیتی فروز

سراسر سنانت به زهراب ده

وگر چند روی زمین تنگ نیست

همان گردگاهش به زرین کمر

ببوسید روی زمین مرد گرد

که بی زال تخت بزرگی مباد

که او ماندمان یادگار از مهان

ز یاقوت و پیروزه تاج و کمر

ز پیروزه رخشان بکردار نیل

یکی گنج کش کس ندانست مر

که خلعت مرا زین فزون بود کام

ترا دارم اندر جهان بی نیاز

چو برزین و خراد پولاد را

کسی را که خلعت سزاوار دید

کرا در خور آمد کلاه و کمر