گرانمایه جمشید فرزند او

برآمد برآن تخت فرخ پدر

کمر بست با فر شاهنشهی

زمانه بر آسود از داوری

جهان را فزوده بدو آبروی

منم گفت با فرهٔ ایزدی

بدان را ز بد دست کوته کنم

نخست آلت جنگ را دست برد

به فر کیی نرم کرد آهنا

چو خفتان و تیغ و چو برگستوان

بدین اندرون سال پنجاه رنج

دگر پنجه اندیشهٔ جامه کرد

ز کتان و ابریشم و موی قز

بیاموختشان رشتن و تافتن

چو شد بافته شستن و دوختن

چو این کرده شد ساز دیگر نهاد

ز هر انجمن پیشه ور گرد کرد

گروهی که کاتوزیان خوانی اش

جدا کردشان از میان گروه

بدان تا پرستش بود کارشان

صفی بر دگر دست بنشاندند

کجا شیر مردان جنگ آورند

کزیشان بود تخت شاهی به جای

بسودی سه دیگر گره را شناس

بکارند و ورزند و خود بدروند

ز فرمان تن آزاده و ژنده پوش

تن آزاد و آباد گیتی بروی

چه گفت آن سخن گوی آزاده مرد

چهارم که خوانند اهتو خوشی

کجا کارشان همگنان پیشه بود

بدین اندرون سال پنجاه نیز

ازین هر یکی را یکی پایگاه

که تا هر کس اندازهٔ خویش را

بفرمود پس دیو ناپاک را

هرانچ از گل آمد چو بشناختند

به سنگ و به گچ دیو دیوار کرد

چو گرمابه و کاخهای بلند

ز خارا گهر جست یک روزگار

به چنگ آمدش چندگونه گهر

ز خارا به افسون برون آورید

دگر بویهای خوش آورد باز

چو بان و چو کافور و چون مشک ناب

پزشکی و درمان هر دردمند

همان رازها کرد نیز آشکار

گذر کرد ازان پس به کشتی برآب

چنین سال پنجه برنجید نیز

همه کردنیها چو آمد به جای

به فر کیانی یکی تخت ساخت

که چون خواستی دیو برداشتی

چو خورشید تابان میان هوا

جهان انجمن شد بر آن تخت او

به جمشید بر گوهر افشاندند

سر سال نو هرمز فرودین

بزرگان به شادی بیاراستند

چنین جشن فرخ ازان روزگار

چنین سال سیصد همی رفت کار

ز رنج و ز بدشان نبد آگهی

به فرمان مردم نهاده دو گوش

چنین تا بر آمد برین روزگار

جهان سربه سر گشت او را رهی

یکایک به تخت مهی بنگرید

منی کرد آن شاه یزدان شناس

گرانمایگان را ز لشگر بخواند

چنین گفت با سالخورده مهان

هنر در جهان از من آمد پدید

جهان را به خوبی من آراستم

خور و خواب و آرامتان از منست

بزرگی و دیهیم شاهی مراست

همه موبدان سرفگنده نگون

چو این گفته شد فر یزدان از وی

منی چون بپیوست با کردگار

چه گفت آن سخن گوی با فر و هوش

به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس

به جمشید بر تیره گون گشت روز