بمالید چندی رخ اندر زمین

نهادند خوانی چنانچون سزد

که آرند بدبخت را بسته خوار

چو دیدار او دید پس شهریار

ببد گرگسار از می لعل شاد

سر پیر جادو ببین از درخت

سر خویش را بر ثریا برد

کزین جادو اندازه باید گرفت

که ای پیل جنگی گه کارزار

گراینده تر باش و بیدارتر

برو بر یکی مرغ فرمانروا

چو پرنده کوهیست پیکارجوی

ز دریا نهنگ و به خشکی هژبر

تو او را چو گرگ و چو جادو مسنج

همان رای پیوسته با رای او

ندارد زمین هوش و خورشید فر

نیازی به سیمرغ و کوه بلند

به پیکان بدوزم من او را دو کفت

به خاک اندر آرم ز بالا سرش

دل خاور از پشت او شد درشت

سخنهای سیمرغ در سر گرفت

چو خورشید تابان برآمد ز کوه

در و دشت بر دیگر اندازه کرد

سپه را به سالار لشکر سپرد

یکی کوه دیدش سراندر هوا

روان را به اندیشه اندر گماشت

که گیتی به فرمان او شد به پای

پسش لشکر و نالهٔ بوق دید

نه خورشید بد نیز روشن نه ماه

بران سان که نخچیر گیرد پلنگ

نماند ایچ سیمرغ را زیب و فر

چو تنگ اندر آمد فرو آرمید

خروشان و خون از دو دیده چکان

که از سهمشان دیده گم کرد راه

به خوناب صندوق و گردون بشست

بغرید با آلت کارزار

چه زود آورد مرغ پیش نهنگ

چنان چاره گر مرغ بیچاره گشت

که او داد بر هر ددی دستگاه

خداوند پاکی و زور و هنر

تو بودی بدین نیکیم رهنمای

پشوتن بیاورد پرده سرای

بزرگان ایران و تاج و کمر

جر اندام جنگاور و خون ندید

ز پرش همه دشت پر فر بود

کجا خیره کردی به رخ ماه را

سواران جنگی و کنداوران

که پیروز شد نامور شهریار

همی رفت پویان و دل پر ز درد

به گردش دلیران روشن روان

نشستند بر خوان و می خواستند