بفرمود تا پیش او گرگسار

سه جام می لعل فامش بداد

بدو گفت کای مرد بدبخت خوار

بدو گفت کای شاه برتر منش

چو آتش به پیکار بشتافتی

ندانی که فردا چه آیدت پیش

از ایدر چو فردا به منزل رسی

یکی اژدها پیشت آید دژم

همی آتش افروزد از کام اوی

ازین راه گر بازگردی رواست

دریغت نیاید همی خویشتن

چنین داد پاسخ که ای بدنشان

ببینی که از چنگ من اژدها

بفرمود تا درگران آورند

یکی نغز گردون چوبین بساخت

به سر بر یکی گرد صندوق نغز

به صندوق در مرد دیهیم جوی

نشست آزمون را به صندوق شاه

زره دار با خنجر کابلی

چو شد جنگ آن اژدها ساخته

جهان گشت چون روی زنگی سیاه

نشست از بر شولک اسفندیار

دگر روز چون گشت روشن جهان

پشوتن بیامد سوی نامجوی

بپوشید خفتان جهاندار گرد

بیاورد گردون و صندوق شیر

دو اسپ گرانمایه بسته بر اوی

ز دور اژدها بانگ گردون شنید

ز جای اندرآمد چو کوه سیاه

دو چشمش چو دو چشمه تابان ز خون

چو اسفندیار آن شگفتی بدید

همی جست اسپ از گزندش رها

دهن باز کرده چو کوهی سیاه

فرو برد اسپان چو کوهی سیاه

فرو برد اسپان و گردون به دم

به کامش چو تیغ اندرآمد بماند

نه بیرون توانست کردن ز کام

ز گردون و آن تیغها شد غمی

برآمد ز صندوق مرد دلیر

به شمشیر مغزش همی کرد چاک

ازان دود برنده بیهوش گشت

پشوتن بیامد هم اندر زمان

جهانجوی چون چشمها باز کرد

که بیهوش گشتم من از دود زهر

ازان خاک برخاست و شد سوی آب

ز گنجور خود جامهٔ نو بجست

بیامد به پیش خداوند پاک

همی گفت کین اژدها را که کشت

سپاهش همه خواندند آفرین

نهادند و گفتند با کردگار