چو آن نامه برخواند اسفندیار

جز از گنج ارجاسپ چیزی نماند

سپاهش همه زو توانگر شدند

شتر بود و اسپان به دشت و به کوه

هیون خواست از هر دری ده هزار

همه گنج ارجاسپ در باز کرد

هزار اشتر از گنج دینار شاه

صد از مشک و ز عنبر و گوهران

از افگندنیهای دیبا هزار

چو سیصد شتر جامهٔ چینیان

عماری بسیچید و دیبا جلیل

به رخ چون بهار و به بالا چو سرو

ابا خواهران یل اسفندیار

ز پوشیده رویان ارجاسپ پنج

دو خواهر دو دختر یکی مادرش

همه بارهٔ شهر زد بر زمین

سه پور جوان را سپهدار گفت

به راه ار کسی سر بپیچد ز داد

شما راه سوی بیابان برید

سوی هفتخوان من به نخجیر شیر

نخستین بگیرم سر راه را

سوی هفتخوان آمد اسفندیار

چو نزدیک آن جای سرما رسید

هوا خوش گوار و زمین پرنگار

وزان جایگه خواسته برگرفت

چو نزدیکی شهر ایران رسید

دو هفته همی بود با یوز و باز

سه فرزند پرمایه را چشم داشت

به نزد پدر چو بیامد پسر

که راهی درشت این که من کوفتم

زمین بوسه دادند هر سه پسر

وزان جایگه سوی ایران کشید

همه شهر ایران بیاراستند

ز دیوارها جامه آویختند

هوا پر ز آوای رامشگران

چو گشتاسپ بشنید رامش گزید

ز لشکر بفرمود تا هرک بود

همه با درفش و تبیره شدند

پدر رفت با نامور بخردان

بیامد به پیش پسر تازه روی

چو روی پدر دید شاه جوان

برانگیخت از جای شبرنگ را

بیامد پدر را به بر در گرفت

بسی خواند بر فر او آفرین

وزانجا به ایوان شاه آمدند

بیاراست گشتاسپ ایوان و تخت

به ایوانها در نهادند خوان

بیامد ز هر گنبدی میگسار

می خسروانی به جام بلور

همه چهرهٔ دوستان برفروخت

پسر خورد با شرم یاد پدر

بپرسید گشتاسپ از هفتخوان

سخنهای دیرینه یاد آوریم

چو فردا به هشیاری آن بشنوی

برفتند هرکس که گشتند مست

سرآمد کنون قصهٔ هفتخوان

که او داد بر نیک و بد دستگاه

اگر شاه پیروز بپسندد این