دبیر جهاندیده را پیش خواند

بر تخت بنشست فرخ دبیر

نخستین که نوک قلم شد سیاه

خداوند کیوان و ناهید و هور

خداوند پیروزی و فرهی

خداوند جان و خداوند رای

ازو جاودان کام گشتاسپ شاد

رسیدم به راهی به توران زمین

اگر برگشایم سراسر سخن

چه دستور باشد مرا شهریار

به دیدار او شاد و خرم شوم

وزان چاره هایی که من ساختم

به رویین دژ ارجاسپ و کهرم نماند

کسی را ندادم به جان زینهار

همی مغز مردم خورد شیر و گرگ

فلک روشن از تاج گشتاسپ باد

چو بر نامه بر مهر اسفندیار

هیونان کفک افگن و تیزرو

بماند از پی پاسخ نامه را

بسی برنیامد که پاسخ رسید

سر پاسخ نامه بود از نخست

خرد یافته مرد یزدان شناس

دگر گفت کز دادگر یک خدای

درختی بکشتم به باغ بهشت

برش سرخ یاقوت و زر آمدست

بماناد تا جاودان این درخت

یکی آنک گفتی که کین نیا

دگر آنک گفتی ز خون ریختن

تن شهریاران گرامی بود

نگهدار تن باش و آن خرد

سه دیگر که گفتی به جان زینهار

همیشه دلت مهربان باد و گرم

مبادا ترا پیشه خون ریختن

به کین برادرت بی سی و هشت

و دیگر کزان پیر گشته نیا

چو خون ریختندش تو خون ریختی

همیشه بدی شاد و به روزگار

نیازست ما را به دیدار تو

چه نامه بخوانی بنه بر نشان

هیون تگاور ز در بازگشت

سوار هیونان چو باز آمدند