چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

دو خواهرش رفتند ز ایوان به کوی

به نزدیک اسفندیار آمدند

چو اسفندیار آن شگفتی بدید

شد از کار ایشان دلش پر ز بیم

برفتند هر دو به نزدیک اوی

به خواهش گرفتند بیچارگان

بدو گفت خواهر که ای ساروان

که روز و شبان بر تو فرخنده باد

ز ایران و گشتاسپ و اسفندیار

بدین سان دو دخت یکی پادشا

برهنه سر و پای و دوش آبکش

برهنه دوان بر سر انجمن

بگرییم چندی به خونین سرشک

گر آگاهیت هست از شهر ما

یکی بانگ برزد به زیر گلیم

که اسفندیار از بنه خود مباد

ز گشتاسپ آن مرد بیدادگر

نبینید کاید فروشنده ام

چو آواز بشنید فرخ همای

چو خواهر بدانست آواز اوی

چنان داغ دل پیش او در بماند

همه جامه چاک و دو پایش به خاک

بدانست جنگاور پاک رای

سبک روی بگشاد و دیده پرآب

ز کار جهان ماند اندر شگفت

بدیشان چنین گفت کاین روز چند

من ایدر نه از بهر جنگ آمدم

کسی را که دختر بود آبکش

پدر آسمان باد و مادر زمین

پس از کلبه برخاست مرد جوان

بدو گفت کای شاه فرخنده باش

یکی ژرف دریا درین راه بود

ز دریا برآمد یکی کژ باد

به کشتی همه زار و گریان شدیم

پذیرفتم از دادگر یک خدای

یکی بزم سازم به هر کشوری

بخواهنده بخشم کم و بیش را

کنون شاه ما را گرامی کند

ز لشکر سرافراز گردان که اند

چنین ساختستم که مهمان کنم

چو ارجاسپ بشنید زان شاد شد

بفرمود کانکو گرامی ترست

به ایوان خراد مهمان شوند

بدو گفت شاها ردا بخردا

مرا خانه تنگست و کاخ بلند

در مهر ماه آمد آتش کنم

بدو گفت زان راه روکت هواست

بیامد دمان پهلوان شادکام

بکشتند اسپان و چندی به ره

ز هیزم که بر بارهٔ دژ کشید

می آورد چون هرچ بد خورده شد

همه نامدارن رفتند مست