سپاه و کلاه آرزومند شاه

پدر زان سخن خود کی آگاه بود

همی تاج را گوهر اندر شاخت

می و رود و رامشگران خواستند

ببستند آذین به هر کشورش

یکی گرد تیره برآمد ز راه

نشسته برو سوگواری به درد

یکی زر تابوتش اندر کنار

نهاده سر ایرج اندر میان

به پیش فریدون شد آن شوخ مرد

که گفتار او خوار پنداشتند

سر ایرج آمد بریده پدید

سپه سر به سر جامه کردند چاک

که دیدن دگرگونه بودش امید

چنین بازگشت از پذیره سپاه

رخ نامداران به رنگ آبنوس

پراکنده بر تازی اسپانش نیل

پر از خاک سر برگرفتند راه

کنان گوشت تن را بران رادمرد

بخواهد ربودن چو بنمود چهر

نه نیکو بود راستی در کمان

و گر دوست خوانی نبینیش چهر

دل از مهر گیتی ببایدت شست

سوی باغ ایرج نهادند روی

وزان پیشتر بزمگاهان بدی

بیامد ببر برگرفته نوان

سر شاه را نزدر تاج دید

درخت گلفشان و بید و بهی

به کیوان برآورده گرد سیاه

همی ریخت اشک و همی کند موی

فکند آتش اندر سرای نشست

به یکبارگی چشم شادی بدوخت

سر خویشتن کرد زی کردگار

بدین بی گنه کشته اندر نگر

تنش خورده شیران آن انجمن

که هرگز نبینند جز تیره روز

که بخشایش آرد بریشان دده

که چندان زمان یابم از روزگار

بیاید برین کین ببندد کمر

اگر خاک بالا بپیمایدم

همی تاگیا رستش اندر کنار

شده تیره روشن جهان بین او

همی گفت کای داور راستان

که مردست این نامبردار گرد

تنش را شده کام شیران کفن

ز هر دام و دد برده آرام و خواب

به هر جای کرده یکی انجمن

نشسته به تیمار و گرم اندرون

نشسته به اندوه در سوگ شاه

همه زندگی مرگ پنداشتند