چو برداشت پرده ز پیش آفتاب

دو بیهوده را دل بدان کار گرم

برفتند هر دو گرازان ز جای

چو از خیمه ایرج به ره بنگرید

برفتند با او به خیمه درون

بدو گفت تور ار تو از ماکهی

ترا باید ایران و تخت کیان

برادر که مهتر به خاور به رنج

چنین بخششی کان جهانجوی کرد

نه تاج کیان مانم اکنون نه گاه

چو از تور بشنید ایرج سخن

بدو گفت کای مهتر کام جوی

من ایران نخواهم نه خاور نه چین

بزرگی که فرجام او تیرگیست

سپهر بلند ار کشد زین تو

مرا تخت ایران اگر بود زیر

سپردم شما را کلاه و نگین

مرا با شما نیست ننگ و نبرد

زمانه نخواهم به آزارتان

جز از کهتری نیست آیین من

چو بشنید تور از برادر چنین

نیامدش گفتار ایرج پسند

به کرسی به خشم اندر آورد پای

یکایک برآمد ز جای نشست

بزد بر سر خسرو تاجدار

نیایدت گفت ایچ بیم از خدای

مکش مر مراکت سرانجام کار

مکن خویشتن را ز مردم کشان

بسنده کنم زین جهان گوشه ای

به خون برادر چه بندی کمر

جهان خواستی یافتی خون مریز

سخن را چو بشنید پاسخ نداد

یکی خنجر آبگون برکشید

بدان تیز زهرآبگون خنجرش

فرود آمد از پای سرو سهی

روان خون از آن چهرهٔ ارغوان

جهانا بپروردیش در کنار

نهانی ندانم ترا دوست کیست

سر تاجور ز آن تن پیلوار

بیاگند مغزش به مشک و عبیر

چنین گفت کاینت سر آن نیاز

کنون خواه تاجش ده و خواه تخت

برفتند باز آن دو بیداد شوم