فریدون چو شد بر جهان کامگار

به رسم کیان تاج و تخت مهی

به روز خجسته سر مهرماه

زمانه بی اندوه گشت از بدی

دل از داوریها بپرداختند

نشستند فرزانگان شادکام

می روشن و چهرهٔ شاه نو

بفرمود تا آتش افروختند

پرستیدن مهرگان دین اوست

اگر یادگارست ازو ماه مهر

ورا بد جهان سالیان پانصد

جهان چون برو بر نماند ای پسر

نماند چنین دان جهان برکسی

فرانک نه آگاه بد زین نهان

ز ضحاک شد تخت شاهی تهی

پس آگاهی آمد ز فرخ پسر

نیایش کنان شد سر و تن بشست

نهاد آن سرش پست بر خاک بر

همی آفرین خواند بر کردگار

وزان پس کسی را که بودش نیاز

نهانش نوا کرد و کس را نگفت

یکی هفته زین گونه بخشید چیز

دگر هفته مر بزم را کرد ساز

بیاراست چون بوستان خان خویش

وزان پس همه گنج آراسته

همان گنجها راگشادن گرفت

گشادن در گنج را گاه دید

همان جامه و گوهر شاهوار

همان جوشن و خود و زوپین و تیغ

همه خواسته بر شتر بار کرد

فرستاد نزدیک فرزند چیز

چو آن خواسته دید شاه زمین

بزرگان لشگر چو بشناختند

که ای شاه پیروز یزدانشناس

چنین روز روزت فزون باد بخت

ترا باد پیروزی از آسمان

وزان پس جهاندیدگان سوی شاه

همه زر و گوهر برآمیختند

همان مهتران از همه کشورش

ز یزدان همی خواستند آفرین

همه دست برداشته به آسمان

که جاوید بادا چنین شهریار

وزان پس فریدون به گرد جهان

هران چیز کز راه بیداد دید

به نیکی ببست از همه دست بد

بیاراست گیتی بسان بهشت

از آمل گذر سوی تمیشه کرد

کجا کز جهان گوش خوانی همی