بدین داستان نیز شب برگذشت

نشست از بر تخت سودابه شاد

همه دختران را بر خویش خواند

چنین گفت با هیربد ماه روی

که باید که رنجه کنی پای خویش

بشد هیربد با سیاووش گفت

خرامان بیمد سیاوش برش

به پیشش بتان نوآیین به پای

فرود آمد از تخت و شد پیش اوی

سیاوش بر تخت زرین نشست

بتان را به شاه نوآیین نمود

بدو گفت بنگر بدین تخت و گاه

همه نارسیده بتان طراز

کسی کت خوش آید ازیشان بگوی

سیاوش چو چشم اندکی برگماشت

همه یک به دیگر بگفتند ماه

برفتند هر یک سوی تخت خویش

چو ایشان برفتند سودابه گفت

نگویی مرا تا مراد تو چیست

هر آن کس که از دور بیند ترا

ازین خوب رویان بچشم خرد

سیاوش فرو ماند و پاسخ نداد

که من بر دل پاک شیون کنم

شنیدستم از نامور مهتران

که از پیش با شاه ایران چه کرد

پر از بند سودابه کاو دخت اوست

به پاسخ سیاوش چو بگشاد لب

بدو گفت خورشید با ماه نو

نباشد شگفت ار شود ماه خوار

کسی کاو چو من دید بر تخت عاج

نباشد شگفت ار به مه ننگرد

اگر با من اکنون تو پیمان کنی

یکی دختری نارسیده بجای

به سوگند پیمان کن اکنون یکی

چو بیرون شود زین جهان شهریار

نمانی که آید به من بر گزند

من اینک به پیش تو استاده ام

ز من هرچ خواهی همه کام تو

سرش تنگ بگرفت و یک پوشه چاک

رخان سیاوش چو گل شد ز شرم

چنین گفت با دل که از کار دیو

نه من با پدر بیوفایی کنم

وگر سرد گویم بدین شوخ چشم

یکی جادوی سازد اندر نهان

همان به که با او به آواز نرم

سیاوش ازان پس به سودابه گفت

نمانی مگر نیمهٔ ماه را

کنون دخترت بس که باشد مرا

برین باش و با شاه ایران بگوی

بخواهم من او را و پیمان کنم

که تا او نگردد به بالای من

و دیگر که پرسیدی از چهر من

مرا آفریننده از فر خویش

تو این راز مگشای و با کس مگوی

سر بانوانی و هم مهتری

بگفت این و غمگین برون شد به در

چو کاووس کی در شبستان رسید

بر شاه شد زان سخن مژده داد

که آمد نگه کرد ایوان همه

چنان بود ایوان ز بس خوب چهر

جز از دختر من پسندش نبود

چنان شاد شد زان سخن شهریار

در گنج بگشاد و چندان گهر

همان یاره و تاج و انگشتری

ز هر چیز گنجی بد آراسته

نگه کرد سودابه خیره بماند

که گر او نیاید به فرمان من

بد و نیک و هر چاره کاندر جهان

بسازم گر او سربپیچد ز من

نشست از بر تخت باگوشوار

سیاوخش را در بر خویش خواند

بدو گفت گنجی بیاراست شاه

ز هر چیز چندان که اندازه نیست

به تو داد خواهد همی دخترم

بهانه چه داری تو از مهر من

که تا من ترا دیده ام برده ام

همی روز روشن نبینم ز درد

کنون هفت سال ست تا مهر من

یکی شاد کن در نهانی مرا

فزون زان که دادت جهاندار شاه

و گر سر بپیچی ز فرمان من

کنم بر تو بر پادشاهی تباه

سیاوش بدو گفت هرگز مباد

چنین با پدر بی وفایی کنم

تو بانوی شاهی و خورشید گاه

وزان تخت برخاست با خشم و جنگ

بدو گفت من راز دل پیش تو

مرا خیره خواهی که رسوا کنی

بزد دست و جامه بدرید پاک

برآمد خروش از شبستان اوی

یکی غلغل از باغ و ایوان بخاست

به گوش سپهبد رسید آگهی

پراندیشه از تخت زرین برفت

بیامد چو سودابه را دید روی

ز هر کس بپرسید و شد تنگ دل

خروشید سودابه در پیش اوی

چنین گفت کامد سیاوش به تخت

که جز تو نخواهم کسی را ز بن

که از تست جان و دلم پر ز مهر

بینداخت افسر ز مشکین سرم

پراندیشه شد زان سخن شهریار

به دل گفت ار این راست گوید همی

سیاووش را سر بباید برید

خردمند مردم چه گوید کنون

کسی را که اندر شبستان بدند

گسی کرد و بر گاه تنها بماند

به هوش و خرد با سیاووش گفت

نکردی تو این بد که من کرده ام

چرا خواندم در شبستان ترا

کنون راستی جوی و با من بگوی

سیاووش گفت آن کجا رفته بود

چنین گفت سودابه کاین نیست راست

بگفتم همه هرچ شاه جهان

ز فرزند و ز تاج وز خواسته

بگفتم که چندین برین بر نهم

مرا گفت با خواسته کار نیست

ترا بایدم زین میان گفت بس

مرا خواست کارد به کاری به چنگ

نکردمش فرمان همی موی من

یکی کودکی دارم اندر نهان

ز بس رنج کشتنش نزدیک بود

چنین گفت با خویشتن شهریار

برین کار بر نیست جای شتاب

نگه کرد باید بدین در نخست

ببینم کزین دو گنهکار کیست

بدان بازجستن همی چاره جست

بر و بازو و سرو بالای او

ز سودابه بوی می و مشک ناب

ندید از سیاوش بدان گونه بوی

غمی گشت و سودابه را خوار کرد

به دل گفت کاین را به شمشیر تیز

ز هاماوران زان پس اندیشه کرد

و دیگر بدانگه که در بند بود

پرستار سودابه بد روز و شب

سه دیگر که یک دل پر از مهر داشت

چهارم کزو کودکان داشت خرد

سیاوش ازان کار بد بی گناه

بدو گفت ازین خود میندیش هیچ

مکن یاد این هیچ و با کس مگوی

چو دانست سودابه کاو گشت خوار

یکی چاره جست اندر آن کار زشت

زنی بود با او سپرده درون

گران بود اندر شکم بچه داشت

بدو راز بگشاد و زو چاره جست

چو پیمان ستد چیز بسیار داد

یکی دارویی ساز کاین بفگنی

مگر کاین همه بند و چندین دروغ

به کاووس گویم که این از منند

مگر کین شود بر سیاوش درست

گرین نشنوی آب من نزد شاه

بدو گفت زن من ترا بنده ام

چو شب تیره شد داوری خورد زن

دو بچه چنان چون بود دیوزاد

نهان کرد زن را و او خود بخفت

در ایوان پرستار چندانک بود

یکی طشت زرین بیارید پیش

نهاد اندران بچهٔ اهرمن

دو کودک بدیدند مرده به طشت

چو بشنید کاووس از ایوان خروش

بپرسید و گفتند با شهریار

غمی گشت آن شب نزد هیچ دم

برانگونه سودابه را خفته دید

دو کودک بران گونه بر طشت زر

ببارید سودابه از دیده آب

همی گفت بنگر چه کرد از بدی

دل شاه کاووس شد بدگمان

همی گفت کاین را چه درمان کنم

ازان پس نگه کرد کاووس شاه

بجست و ز ایشان بر خویش خواند

ز سودابه و رزم هاماوران

بدان تا شوند آگه از کار اوی

وزان کودکان نیز بسیار گفت

همه زیج و صرلاب برداشتند

سرانجام گفتند کاین کی بود

دو کودک ز پشت کسی دیگرند

گر از گوهر شهریاران بدی

نه پیداست رازش درین آسمان

نشان بداندیش ناپاک زن

نهان داشت کاووس و باکس نگفت

برین کار بگذشت یک هفته نیز

بنالید سودابه و داد خواست

همی گفت همداستانم ز شاه

ز فرزند کشته بپیچد دلم

بدو گفت ای زن تو آرام گیر

همه روزبانان درگاه شاه

همه شهر و برزن به پای آورند

به نزدیکی اندر نشان یافتند

کشیدند بدبخت زن را ز راه

به خوبی بپرسید و کردش امید

وزان پس به خواری و زخم و به بند

نبد هیچ خستو بدان داستان

بفرمود کز پیش بیرون برند

چو خستو نیاید میانش به ار

ببردند زن را ز درگاه شاه

چنین گفت جادو که من بی گناه

بگفتند باشاه کاین زن چه گفت

به سودابه فرمود تا رفت پیش

که این هر دو کودک ز جادو زنند

چنین پاسخ آورد سودابه باز

فزونستشان زین سخن در نهفت

ز بیم سپهبد گو پیلتن

کجا زور دارد به هشتاد پیل

همان لشکر نامور صدهزار

مرا نیز پایاب او چون بود

جزان کاو بفرماید اخترشناس

تراگر غم خرد فرزند نیست

سخن گر گرفتی چنین سرسری

ز دیده فزون زان ببارید آب

سپهبد ز گفتار او شد دژم

گسی کرد سودابه را خسته دل

چنین گفت کاندر نهان این سخن

ز پهلو همه موبدان را بخواند

چنین گفت موبد به شاه جهان

چو خواهی که پیدا کنی گفت وگوی

که هر چند فرزند هست ارجمند

وزین دختر شاه هاماوران

ز هر در سخن چون بدین گونه گشت

چنین است سوگند چرخ بلند

جهاندار سودابه را پیش خواند

سرانجام گفت ایمن از هر دوان

مگر کاتش تیز پیدا کند

چنین پاسخ آورد سودابه پیش

فگنده دو کودک نمودم بشاه

سیاووش را کرد باید درست

به پور جوان گفت شاه زمین

سیاوش چنین گفت کای شهریار

اگر کوه آتش بود بسپرم

پراندیشه شد جان کاووس کی

کزین دو یکی گر شود نابکار

چو فرزند و زن باشدم خون و مغز

همان به کزین زشت کردار دل

چه گفت آن سپهدار نیکوسخن

به دستور فرمود تا ساروان

هیونان به هیزم کشیدن شدند

به صد کاروان اشتر سرخ موی

نهادند هیزم دو کوه بلند

ز دور از دو فرسنگ هرکش بدید

همی خواست دیدن در راستی

چو این داستان سر به سر بشنوی

نهادند بر دشت هیزم دو کوه

گذر بود چندان که گویی سوار

بدانگاه سوگند پرمایه شاه

وزان پس به موبد بفرمود شاه

بیمد دو صد مرد آتش فروز

نخستین دمیدن سیه شد ز دود

زمین گشت روشنتر از آسمان

سراسر همه دشت بریان شدند

سیاوش بیامد به پیش پدر

هشیوار و با جامهای سپید

یکی تازیی بر نشسته سیاه

پراگنده کافور بر خویشتن

بدانگه که شد پیش کاووس باز

رخ شاه کاووس پر شرم دید

سیاوش بدو گفت انده مدار

سر پر ز شرم و بهایی مراست

ور ایدونک زین کار هستم گناه

به نیروی یزدان نیکی دهش

خروشی برآمد ز دشت و ز شهر

چو از دشت سودابه آوا شنید

همی خواست کاو را بد آید بروی

جهانی نهاده به کاووس چشم

سیاوش سیه را به تندی بتاخت

ز هر سو زبانه همی برکشید

یکی دشت با دیدگان پر ز خون

چو او را بدیدند برخاست غو

اگر آب بودی مگر تر شدی

چنان آمد اسپ و قبای سوار

چو بخشایش پاک یزدان بود

چو از کوه آتش به هامون گذشت

سواران لشکر برانگیختند

یکی شادمانی بد اندر جهان

همی داد مژده یکی را دگر

همی کند سودابه از خشم موی

چو پیش پدر شد سیاووش پاک

فرود آمد از اسپ کاووس شاه

سیاووش را تنگ در برگرفت

سیاوش به پیش جهاندار پاک

که از تف آن کوه آتش برست

بدو گفت شاه ای دلیر جوان

چنانی که از مادر پارسا

به ایوان خرامید و بنشست شاد

می آورد و رامشگران را بخواند

سه روز اندر آن سور می در کشید

چهارم به تخت کیی برنشست

برآشفت و سودابه را پیش خواند

که بی شرمی و بد بسی کرده ای

یکی بد نمودی به فرجام کار

بخوردی و در آتش انداختی

نیاید ترا پوزش اکنون به کار

نشاید که باشی تو اندر زمین

بدو گفت سودابه کای شهریار

مرا گر همی سر بباید برید

بفرمای و من دل نهادم برین

سیاوش سخن راست گوید همی

همه جادوی زال کرد اندرین

بدو گفت نیرنگ داری هنوز

به ایرانیان گفت شاه جهان

چه سازم چه باشد مکافات این

که پاداش این آنکه بیجان شود

به دژخیم فرمود کاین را به کوی

چو سودابه را روی برگاشتند

دل شاه کاووس پردرد شد

سیاوش چنین گفت با شهریار

به من بخش سودابه را زین گناه

همی گفت با دل که بر دست شاه

به فرجام کار او پشیمان شود

بهانه همی جست زان کار شاه

سیاووش را گفت بخشیدمش

سیاوش ببوسید تخت پدر

شبستان همه پیش سودابه باز

برین گونه بگذشت یک روزگار

چنان شد دلش باز از مهر اوی

دگر باره با شهریار جهان

بدان تا شود با سیاووش بد

ز گفتار او شاه شد در گمان

بجایی که کاری چنین اوفتاد

چنان چون بود مردم ترسکار

بجایی که زهر آگند روزگار

تو با آفرینش بسنده نه ای

چنین ست کردار گردان سپهر

برین داستان زد یکی رهنمون

چو فرزند شایسته آمد پدید