بسی برنیمد برین روزگار

جدا گشت زو کودکی چون پری

بگفتند با شاه کاووس کی

یکی بچهٔ فرخ آمد پدید

جهان گشت ازان خوب پر گفت و گوی

جهاندار نامش سیاوخش کرد

ازان کاو شمارد سپهر بلند

ستاره بران بچه آشفته دید

بدید از بد و نیک آزار او

چنین تا برآمد برین روزگار

چنین گفت کاین کودک شیرفش

چو دارندگان ترا مایه نیست

بسی مهتر اندیشه کرد اندر آن

به رستم سپردش دل و دیده را

تهمتن ببردش به زابلستان

سواری و تیر و کمان و کمند

نشستن گه مجلس و میگسار

ز داد و ز بیداد و تخت و کلاه

هنرها بیاموختش سر به سر

سیاوش چنان شد که اندر جهان

چو یک چند بگذشت و او شد بلند

چنین گفت با رستم سرفراز

بسی رنج بردی و دل سوختی

پدر باید اکنون که بیند ز من

گو شیردل کار او را بساخت

ز اسپ و پرستنده و سیم و زر

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

ازین هر چه در گنج رستم نبود

گسی کرد ازان گونه او را به راه

همی رفت با او تهمتن به هم

جهانی به آیین بیراستند

همه زر به عنبر برآمیختند

جهان گشته پر شادی و خواسته

به زیر پی تازی اسپان درم

همه یال اسپ از کران تا کران

چو آمد به کاووس شاه آگهی

بفرمود تا با سپه گیو و طوس

همه نامداران شدند انجمن

پذیره برفتند یکسر ز جای

چو دیدند گردان گو پور شاه

پرستار با مجمر و بوی خوش

بهر کنج در سیصد استاده بود

بسی زر و گوهر برافشاندند

چو کاووس را دید بر تخت عاج

نخست آفرین کرد و بردش نماز

وزان پس بیمد بر شهریار

شگفتی ز دیدار او خیره ماند

بدان اندکی سال و چندان خرد

بسی آفرین بر جهان آفرین

همی گفت کای کردگار سپهر

همه نیکویها به گیتی ز تست

ز رستم بپرسید و بنواختش

بزرگان ایران همه با نثار

ز فر سیاوش فرو ماندند

بفرمود تا پیشش ایرانیان

به کاخ و به باغ و به میدان اوی

به هر جای جشنی بیراستند

یکی سور فرمود کاندر جهان

به یک هفته زان گونه بودند شاد

ز هر چیز گنجی بفرمود شاه

از اسپان تازی به زین پلنگ

ز دینار و از بدره های درم

جز افسر که هنگام افسر نبود

سیاووش را داد و کردش نوید

چنین هفت سالش همی آزمود

بهشتم بفرمود تا تاج زر

نبشتند منشور بر پرنیان

زمین کهستان ورا داد شاه

چنین خواندندش همی پیشتر

برآمد برین نیز یک روزگار

ز ناگاه روی سیاوش بدید

چنان شد که گفتی طراز نخ است

کسی را فرستاد نزدیک اوی

که اندر شبستان شاه جهان

فرستاده رفت و بدادش پیام

بدو گفت مرد شبستان نیم

دگر روز شبگیر سودابه رفت

بدو گفت کای شهریار سپاه

نه اندر زمین کس چو فرزند تو

فرستش به سوی شبستان خویش

همه روی پوشیدگان را ز مهر

نمازش برند و نثار آورند

بدو گفت شاه این سخن در خورست

سپهبد سیاووش را خواند و گفت

پس پردهٔ من ترا خواهرست

ترا پاک یزدان چنان آفرید

به ویژه که پیوستهٔ خون بود

پس پرده پوشیدگان را ببین

سیاوش چو بشنید گفتار شاه

زمانی همی با دل اندیشه کرد

گمانی چنان برد کاو را پدر

که بسیاردان است و چیره زبان

بپیچید و بر خویشتن راز کرد

که گر من شوم در شبستان اوی

سیاوش چنین داد پاسخ که شاه

کز آنجایگه کآفتاب بلند

چو تو شاه ننهاد بر سر کلاه

مرا موبدان ساز با بخردان

دگر نیزه و گرز و تیر و کمان

دگرگاه شاهان و آیین بار

چه آموزم اندر شبستان شاه

گر ایدونک فرمان شاه این بود

بدو گفت شاه ای پسر شاد باش

سخن کم شنیدم بدین نیکوی

مدار ایچ اندیشهٔ بد به دل

ببین پردگی کودکان را یکی

پس پرده اندر ترا خواهرست

سیاوش چنین گفت کز بامداد

یکی مرد بد نام او هیربد

که بتخانه را هیچ نگذاشتی

سپهدار ایران به فرزانه گفت

به پیش سیاوش همی رو بهوش

به سودابه فرمود تا پیش اوی

پرستندگان نیز با خواهران

چو خورشید برزد سر از کوهسار

برو آفرین کرد و بردش نماز

چو پردخته شد هیربد را بخواند

سیاووش را گفت با او برو

برفتند هر دو به یک جا به هم

چو برداشت پرده ز در هیربد

شبستان همه پیشباز آمدند

همه جام بود از کران تا کران

درم زیر پایش همی ریختند

زمین بود در زیر دیبای چین

می و رود و آوای رامشگران

شبستان بهشتی شد آراسته

سیاوش چو نزدیک ایوان رسید

برو بر ز پیروزه کرده نگار

بران تخت سودابه ماه روی

نشسته چو تابان سهیل یمن

یکی تاج بر سر نهاده بلند

پرستار نعلین زرین بدست

سیاوش چو از پیش پرده برفت

بیمد خرامان و بردش نماز

همی چشم و رویش ببوسید دیر

همی گفت صد ره ز یزدان سپاس

که کس را بسان تو فرزند نیست

سیاوش بدانست کان مهر چیست

به نزدیک خواهر خرامید زود

برو خواهران آفرین خواندند

بر خواهران بد زمانی دراز

شبستان همه شد پر از گفت وگوی

تو گویی به مردم نماند همی

سیاوش به پیش پدر شد بگفت

همه نیکویی در جهان بهر تست

ز جم و فریدون و هوشنگ شاه

ز گفتار او شاد شد شهریار

می و بربط و نای برساختند

چو شب گذشت پیدا و شد روز تار

پژوهنده سودابه را شاه گفت

ز فرهنگ و رای سیاوش بگوی

پسند تو آمد خردمند هست

بدو گفت سودابه همتای شاه

چو فرزند تو کیست اندر جهان

بدو گفت شاه ار به مردی رسد

بدو گفت سودابه گر گفت من

هم از تخم خویشش یکی زن دهم

که فرزند آرد ورا در جهان

مرا دخترانند مانند تو

گر از تخم کی آرش و کی پشین

بدو گفت این خود بکام منست

سیاوش به شبگیر شد نزد شاه

پدر با پسر راز گفتن گرفت

همی گفت کز کردگار جهان

که ماند ز تو نام من یادگار

چنان کز تو من گشته ام تازه روی

چنین یافتم اخترت را نشان

که از پشت تو شهریاری بود

کنون از بزرگان یکی برگزین

به خان کی آرش همان نیز هست

بدو گفت من شاه را بنده ام

هرآن کس که او برگزیند رواست

نباید که سودابه این بشنود

به سودابه زین گونه گفتار نیست

ز گفت سیاوش بخندید شاه

گزین تو باید بدو گفت زن

که گفتار او مهربانی بود

سیاوش ز گفتار او شاد شد

به شاه جهان بر ستایش گرفت

نهانی ز سودابهٔ چاره گر

بدانست کان نیز گفتار اوست