بدانگه که برخاست بانگ خروس

برفتند شاد از در شهریار

ابا باز و یوزان نخچیر جوی

علوفه چهل روزه را ساختند

زمینش ز خرگاه تاریک بود

به نزدیک مرز سواران تور

پس اندر پرستنده ای چند نیو

بگشتند بر گرد آن مرغزار

پر از خنده لب هر دو بشتافتند

برو بر ز خوبی بهانه نبود

ترا سوی این بیشه چون بود راه

بزد دوش بگذاشتم بوم و بر

همان چون مرا دید جوشان ز دور

همان خواست از تن سرم را برید

برو سروبن یک به یک کرد یاد

به شاه آفریدون کشد پروزم

که بی باره و رهنمون آمدی

ز سستی مرا بر زمین برنشاند

به سر بر یکی تاج زر داشتم

نیام یکی تیغ بر من زدند

سواری فرستد پس من دمان

نخواهد کزین بوم و بر بگذرم

سر طوس نوذر بی آزرم گشت

از ایرا چنین تیز بشتافتم

نه با من برابر بدی بی سپاه

کجا پیش اسپ من اینجا رسید

که من تاختم پیش نخچیرجوی

نگردد جوانمرد پرخاشجوی

که این ماه را سر بباید برید

میانجی برآمد یکی سرفراز

بدان کاو دهد هر دو فرمان برید

بر شاه ایران نهادند روی

بخندید و لب را به دندان گزید

که کوتاه شد بر شما رنج راه

که خورشید گیرند گردان بیوز

شکاری چنین از در مهترست

که چهرت همانند چهر پریست

ز سوی پدر بر فریدونیم

بران مرز خرگاه او مرکزست

همی خواستی داد هر سه به باد

سر ماه رویان کنم بایدت

ز گردنکشان برگزیدم ترا

بفرمود تا برنشیند به گاه

به یاقوت و پیروزه و لاجورد

یکی سرخ یاقوت بد نابسود