همه جنگجوی و همه نامدار

عنان تگاور بباید بسود

نباید گشادن به ره بر میان

زنان اندر ایران چه شیران شوند

وزین داغ دل گردد افراسیاب

شب و روز یکسر همی تاختند

وزین آگهی شد به افراسیاب

سپه شد پراگنده چون تار و پود

بدو بر به رفتن دژآگاه بود

به دیگر کران خفته بد گیو و شاه

درفش سپهدار توران بدید

بران خفتگان خواب کوتاه کرد

که آمد ترا روزگار گریز

دل ما ز درد تو پیچان کنند

برد بسته تا پیش افراسیاب

نداند کسی راز چرخ بلند

چرا رنجه کردی بدینسان روان

ز پیران و لشکر مشو هیچ کند

سر اختر اندر کنار منست

کنون بر تو بر کار من شد دراز

تو چندین مشو در دم اژدها

فشاندن به شمشیر بر شید خون

جهان را به نام تو آمد نیاز

به شاهی نپیچیم جان و روان

جهان شد چو نام تو اندر گذشت

چه باشد چو پیدا نباشد یکی

سر تاجور باشد افسر بود

نبینم کسی از در تاج و گاه

دگر آنک ننگ آورم بر نژاد

مرا یاد باشد جهان آفرین

همان باره دستکش را به زیر

میانچی شده رود و بر بسته راه

ز سالار لشکر همی جست نیو

بدو گفت کای بد رگ دیوزاد

دلاور به پیش سپاه آمدی

برت را کفن چنگ شاهین بود

چو مور اندر آید به گردش هزار

نه مورست پوشیده مرد و ستور

چو مردار گردد کشندش به خاک

که چون بر گوزنی سرآید زمان

بیاید دمان پیش من بگذرد

همان پیش این نامدار انجمن

سزد گر به آب اندر آیی دلیر

چه آید ترا بر سر ای نامدار

سر سرکشان اندر آرم به زیر

سران را همه زیر پای آورم

دلش گشت پرخون و پرآب چشم

به گردن برآورد گرز گران

همی داد نیکی دهش را درود

بدان تا برآمد سپهبد ز آب

گریزان همی شد ز سالار نیو

به زین اندر افگند گرز نبرد

ز فتراک بگشاد پیچان کمند

جهان چون شب تیره تاریک شد

کمند اندرافگند و کردش دوال

ز زین برگرفتش به خم کمند

ببردش دمان تا لب رودبار

سلیحش بپوشید و خود بر نشست

بشد تا لب آب گلزریون

بدیدند رفتند ناچار پیش

دم نای رویین و هندی درای

چو کشتی که از باد گیرد شتاب

سپه ماند از کار او در شگفت

سر سرکشان خیره گشت از نهیب

همی کشت ازیشان یل رهنمای

ز یک تن شدند آن دلیران ستوه

چو شیر اندر آمد به پیش رمه

چنان لشکری گشن و مردان نیو

که گفتی ندیدست لشکر به خواب

همی خواست از تن سرش را برید

دمان و پر از درد چون بیهشان

گرفتار شد در دم اژدها

گر او باد شد این شود نیز باد

خروشان ببوسید روی زمین

چو خورشید تابان میان گروه

ز بهر تو با شاه پیگار من

به بخت و به فر تو یابم رها

بدان تا چه فرمان دهد شاه نیو

زبان پر ز نفرین افراسیاب

کشیدی بسی رنج راه دراز

خردمند و رادست و روشن روان

بدان کاو رهانید ما را ز خون

وزین کردهٔ خویش زنهار خواست

انوشه روان باش تا جاودان

به تاج و به تخت شه نیک خواه

کنم ارغوانی ز خونش زمین

زبان را ز سوگند یزدان مکش

به خنجر وراگوش سوراخ کن

هم از مهر یاد آیدت هم ز کین

ز سوگند برتر درشتی نگفت

که کلباد شد بی گمان با سپاه

چنان دان که بخشیده ای جان و چیز

چرا سست گشتی به آوردگاه

دو دستت ببندم به بند دراز

گشاینده گلشهر خواهیم و بس

وزو نیست پیدا ترا مغز و پوست

به سوگند بخرید اسپ و روان

ز گلشهر سازد وی آن دستگاه

ازان پس بفرمود تا برنشست