تنان پر ز خون و سران پر ز گرد

که بیدار بخت اندرآمد به خواب

چنان دولت تیز برگشته شد

تنش را به خون غرقه بر دار کرد

به کین سیاوش کمر بسته اند

همی کند موی و همی ریخت آب

ردا نامدارا یلا بخردا

دریغ آن کیی برز و بالای شاه

همه جامه ها کرد بر خویش چاک

که مارا بر آمد سر از خورد و خواب

نهالی ز خفتان و جوشن کنید

بجنبید بر بارگه لشکرش

همی آسمان بر زمین داد بوس

که ای نامداران روز نبرد

نجوید زمان مرد پرخاشجوی

به ایرانیان پاک نفرین کنید

دم نای رویین و هندی درای

به ابر اندر آمد فغان و خروش

کس آمد بر رستم از دیده گاه

همه رزم جویان کندآوران

برفتند با کاویانی درفش

جهان شد پر از مردم جنگجوی

ستاره به چنگ نهنگ اندرست

گرفتند گوپال و خنجر به چنگ

سپاهی ز ترکان دنان و دمان

به قلب اندرون شاه با انجمن

هوا شد ز تیغ یلان ناپدید

سواران بیدار با پیل و کوس

هجیر و گرانمایگان یکسره

زره دار با خنجر کابلی

نهان گشت خورشید گیتی فروز

ز نیزه هوا همچو پشت پلنگ

سر کوه پر ترگ و جوشن شدست

درفشیدن تیغهای بنفش

دلش پر ز خون کرده چهره دژم

که ای پرهنر خسرو نیک خواه

یکی باره و جوشن و گرز و تیغ

همه نام او زیر ننگ آورم

همان خود و تیغ جهان بخش او

سر نیزه بگذاشت از آفتاب

همانا که پیلت نیارد به زیر

زمانه برآساید از داوری

به گنج و به تیغ و به تخت و کلاه

سپارم ترا دختر و کشورم

همان گوهر و گنج و شهر آن تست

بیامد بر شاه خورشید بخت

همی بر تن خویش دارد ستیز

نیندیشد از کار فرجام خویش

و گر خیره سوی دم اژدها

سر خویش را زیر گرد آورد

بود این سخن نیز بر شاه ننگ

فزون تر برو مهر مهتر بود

کزین پهلوان دل ندارد دژم

نیارم به بخت تو بر شاه ننگ

چه کردم تو دیدی ز من دست برد

شکستن دل من نه اندرخورست

به گرد در اختر بد مگرد

یکی اسپ شایستهٔ کارزار

همان نیزه و درع و خود گوان

همی راند چون شیر با باد و دم

که گوید که او روز جنگ اژدهاست

بزد دست و تیغ از میان برکشید

نسازد همانا که آیدش ننگ

دمان گیو گودرز با پیلسم

برون آمدش هر دو پا از رکیب

همی یار جنگی به کار آمدش

بزد نیزه از تیغ او شد قلم

شکسته شد آن تیغ پرخاشجوی

به میدان به کردار شیر دژم

دو گرد دلیر و گرانمایه دید

به ابر اندر آورده از باد گرد

ز ترکان ندارد کس آن زور و دم

ز گفت ستاره شمر موبدان

جهان را چپ و راست پیموده بود

خرد یابد و بند آموزگار

به ایران و توران نبندد کمر

که ایدر به چنگم دمان آمدست

مگر ناورند اندکی پای پیش

ببینم که دارد پی و شاخ و دم

بیفشارد ران ترگ بر سر گرفت

به چشم اندر آورد رخشان سنان

همی تاخت از قلب تا پیش صف

مرا خواستی تا بسوزی به دم

یکی کرد با او سخن در نبرد

ز زین برگرفتش به کردار گوی

بینداختش خوار در قلبگاه

بپوشید کز گرد شد لاژورد

بیامد دمان تا به قلب سپاه

تن پیلسم دور دید از پزشک

شکسته شد و تیره شد رزمگاه

ده و دار گردان پرخاشجوی

ز هر سو همی رفت تا چند میل

همه کوه دریا شد و دشت کوه

همی آسمان اندر آمد ز جای

سراسر سر سروران شد نگون

که شد خاک دریا و هامون چو کوه

هوا را بپوشید گرد سپاه

یک از دیگران بازنشناختند

تو گفتی به شب روز نزدیک شد

که بیدار بخت اندر آمد به خواب

نماند مرا روزگار درنگ

به نیزه خور اندر زمین آورید

بر طوس شد داغ دل کینه خواه

غمی شد دل طوس و بنمود پشت

که امروز ازین رزم شد رنگ و بوی

درفش سپهدار ایران نگون

پس او فرامرز با انجمن

که دلشان ز رستم بداندیش بود

همه دل پر از کین و سر پرشتاب

فرامرز و طوس اندر آمد به پشت

نگه کرد بر جایگاه درفش

سرافراز وز تخمهٔ نیرمست

بیفشارد ران پیش او شد به جنگ

به کردار شیر ژیان بردمید

عنان بارهٔ تیزتگ را سپرد

به پیگار خون رفت چون رود آب

بزد بر بر رستم کینه خواه

به ببر بیان بر نبد کارگر

یکی نیزه زد بر سر اسپ اوی

بیفتاد زو شاه پرخاشخر

که از رزم کوته کند راه او

به گردن برآورد گرز گران

به لشکر خروش آمد از انجمن

بجست از کفش نامبردار شاه

بدنبال هومان برانگیخت رخش

زمانه بدش مانده او را نیافت

یکی بارهٔ تیزتگ برنشست

گریزان همی رفت پرخاشجوی

همی آسمان اندر آمد ز جای

گراییدن گرزهای گران

سنانها به ابر اندر افراشتند

وگر لاله بر زعفران رسته بود

شده پای پیل از دل کشته لعل

که رستم ز بازو همی داد داد

تهمتن همی شد پس بدگمان

سپه یکسر از جنگ ناساز گشت

که چون یافت شیر از یکی گور کوس

چو یاد آرد از یال جنگ آوران

بر و یال کوبنده باید نخست

تو آهن مخوانش که موم آن بود

سپه یکسر از خواسته بی نیاز

سنان و ستام و کلاه و کمر