که شد روزگار سیاوش تباه

جدا کرد سالار آن انجمن

بریدند سر زان تن شاهوار

چو دراج زیر گلان با تذرو

به بیشه درون برگ گلنار زرد

نه فریادرس بود و نه خواستار

سر نامدارش نگون شد ز گاه

به خاک اندر آمد ز تخت بلند

بدان سوگ بسته به زاری میان

زبان از سیاوش پر از یادکرد

چو شاپور و فرهاد و رهام شیر

همه خاک بر سر بجای کلاه

به نزدیک سالار گیتی فروز

همی خاک تیره برآمد به جوش

همه جامهٔ خسروی کرد چاک

ز زابل به زاری برآمد خروش

همی ریخت خاک از بر شاخ و یال

به هشتم برآمد ز شیپور دم

ز کشمیر و کابل شدند انجمن

دو دیده پر از آب و دل کینه جوی

همه جامهٔ پهلوی بردرید

که هرگز تنم بی سلیح نبرد

همه بر تن غم بود سوگناک

به بازو خم خام دام منست

سرش بود پرخاک و پرخاک پی

پراگندی و تخمت آمد ببار

ز سر برگرفت افسر خسروی

که بر موج دریا نشینی همی

بیامد به ما بر زیانی بزرگ

کفن بهتر او را ز فرمان زن

خجسته زنی کاو ز مادر نزاد

رکیب و خم خسرو آرای او

که چون او نبیند دگر روزگار

به رزم افسر نامداران بدی

جهان چون دل خویش بریان کنم

بدید اشک خونین و آن مهر او

فرو ریخت از دیدگان آب گرم

سوی خان سودابه بنهاد روی

ز تخت بزرگیش در خون کشید

نجنبید بر جای کاووس شاه

پر از خون دل و دیده رخساره زرد

پر از درد نزدیک رستم شدند

به درگاه بنشست پر درد و خشم

بیامد به درگاه گودرز و طوس

چو بهرام و رهام و شاپور نیو

گرازه که بود اژدهای دلیر

نگهبان هر مرز و سالار نو

برین کینه دادم دل و جان و تن

نبندد کمر نیز یک نامدار

چنین کینه را خرد نتوان شمرد

زمین را ز خون رود جیحون کنید

به کین سیاوش دل آگنده ام

فرو ریخت ناکاردیده گروی

مگر بر دلم کم شود درد و خشم

نهاده به گردن درون پالهنگ

کشندم دو بازو به خم کمند

برانگیزم اندر جهان رستخیز

حرامست بر من می و جام و بزم

چو زان گونه آواز رستم شنود

تو گفتی که میدان برآمد به جوش

تو گفتی زمین شد به کام هژبر

یلان بر کشیدند تیغ از نیام

دم نای رویین و رویینه خم

به دریا تو گفتی به جوش آمد آب

ز نیزه هوا ماند اندر کمین

زمین و زمان دست خون را بشست

به پیش اندرون اختر کاویان

ز گردان شمشیرزن کابلی

ده و دو هزار از یلان انجمن

که فرزند گو بود و سالار نو

ز دشمن کسی را به ره بر ندید

که با لشکر و گنج و با آب بود

دلیر و سپه تاز و روشن روان

همه رزم جوی از در کارزار

بیامد به نزد فرامرز تفت

چرا کرده ای سوی این مرز روی

بجویی ازین کار فرجام خویش

گر از پهلوان سپاه آمدی

ز اورنگ و ز تاج و تخت مهی

روانت برآید ز تاریک تن

منم بار آن خسروانی درخت

چو خشم آورد پیل بیجان شود

چرا کرد باید همی نام یاد

که اندر جهان کینه خواه او بس است

ببست و بیامد چو شیر ژیان

هوا گرد او را نیارد بسود

همی خوار دانست پیگار او

کمان ها سراسر به زه بر نهید

به سر بر نهادند ز آهن کلاه

همی کر شد از نالهٔ کوس گوش

فرامرز را دل برآمد ز جای

بیفگند و برگشت از کارزار

ورازاد را گفت لشکر مه ایست

مکافات بد را ز یزدان بدیست

سراسیمه شد از یکی نامدار

ورازاد را راه یزدان ببست

خروشی چو شیر ژیان برکشید

بیفشرد بر نیزه بر چنگ را

که بگسست زیر زره بند او

که گفتی یک پشه دارد به چنگ

سیاووش را داد چندی درود

پر از خون بیالود پیراهنش

پراگنده شد تخم پرخاش و رست

همی دود برشد به چرخ بلند

ز کار ورازاد پرخاشخر

ورا برگرفتم ز زین پلنگ

برافروختم آتش از کشورش

به نزدیک سالار توران سپاه

بزرگان ایران شدند انجمن

برانگیخت از مرز توران دمار

به بوم و به بر آتش اندر زدند

غمی شد ز کردارهای کهن

بیاورد چوپان به میدان گله

همان نیزه و خنجر هندوان

همان افسر و طوق زرین کمر

همه کاخ و میدان درم گسترید

بریشان پراگنده شد خواسته

سواران سوی رزم کردند رای

سپه را ز تنگی به هامون کشید

ز رستم بسی داستانها براند

ببر نامدار از در کارزار

به رزمت نباشد جزو کس همال

ستون سپاهی و ماه منی

که یارد نهادن بروی تو روی

سپه را ز دشمن نگهدار باش

درفش و سپه را به هامون کشید

بپیچید و سوی فرامرز رفت

ز گرد سپه شد هوا آبنوس

چو شب کرد گیتی نهان گشت ماه

سنانهای آهار داده به خون

برافروختند آتش کارزار

زمین کوه گشت از کران تا کران

درفش فرامرز سالار دید

به نیزه درآمد کمان باز داد

بر سرخه با نیزه شد کینه خواه

ز کوهه ببردش سوی یال اسپ

پر از جنگ و پرخاشجو آمدند

فرامرز را نیزه شد لخت لخت

ندارد غمی گشت و برگاشت روی

همی تاخت و انگیخته رستخیز

دمان از پسش برکشیده غریو

بیازید زان سان که یازد پلنگ

برآورد و زد ناگهان بر زمین

به لشکرگه آوردش از کارزار

پدید آمد و گرد پیل و سپاه

به پیروزی از روزگار نبرد

بکرده ورازاد را یال پست

سر دشمن از رزم برگشته بود

بران نامبردار پور جوان

به درویش بخشید بسیار چیز

که هر کس که سر برکشد ز انجمن

هنر یار و فرهنگش آموزگار

دلاور شود پر و پا آورد

جهانی چو پیش آیدش سوختن

که پولاد را دل پر از آتش است

ز دل راز خویش آشکارا کند

یکی سرو آزاده بد بر چمن

ز مشک سیه کرده بر گل نگار

ابا خنجر و روزبانان و تشت

بخوابند بر خاک چون گوسفند

ببرند و کرگس بپوشد کفن

به خون ریختن روی بنهاد تفت

چه ریزی همی خون من بی گناه

روانم پر از درد و اندوه اوست

همیشه به نفرین گشاده دو لب

بران کس که آن شاه را سرگرفت

بران نامبردار برگشته بخت

که پور سپهدار افگند بن

چنان خسته دل شاید و سوگوار

پر از درد باد و دو دیده پرآب

بدان روزبانان لشکر سپرد

زمانی خروشید و برگشت کار

دو پایش زبر سر نگونسار کرد

تنش را به خنجر بکردند چاک

چه پروردگان داغ دل بردگان