سر شهریار اندرآمد به خواب

نجنبیند و بیدار هرگز نگشت

مه خورشید بادا مه سرو سهی

سر و پای گیتی نیابم همی

جهان بنده و بخت خویش آیدش

همی از نژندی فرو پژمرد

به گیتی مکن جان و دل را دژم

جهانی ز گرسیوز آمد به جوش

خراشیده روی و بمانده نژند

فرنگیس مشکین کمند دراز

به فندق گل ارغوانرا بخست

همی کرد نفرین و می ریخت آب

چو آن ناله و زار نفرین شنید

که او را به کوی آورید از نهفت

بر روزبانان مردم کشان

بدرند بر بر همه چادرش

بریزد برین بوم توران زمین

نه شاخ و نه برگ و نه تاج و نه تخت

گرفتند نفرین برو تن به تن

ازین گونه نشیند کس داوری

روان پر ز داغ و رخان پر ز نم

سراسر سخنها همه یاد کرد

نباید بدین کشور آرام و خواب

به تیمار و درد اسیران شویم

همی برنوشتند گفتی زمین

رخان پر ز خون همچو ابر بهار

که بخت از بدیها چه افگند بن

نبیند کسی از کهان و مهان

فگندند در گردنش پالهنگ

پیاده دوان در به پیش گروی

فگندند و از کس نکردند باک

بپیچید چون گوسفندانش روی

فگندش چو سرو سهی بر چمن

به چشم اندرون آب چون ژاله گشت

ز تخت اندرافتاد و زو رفت هوش

همی کند موی و همی ریخت خاک

که دردی بدین درد و سختی فزود

مکن هیچ گونه برین کار پشت

بر روزبانان مردم کشان

ز کردار بدگوهر افراسیاب

که اکنون فرنگیس را بر دو نیم

مر او را نخواند کسی نیز شاه

ده اسپ سوار آزموده جوان

برآورد زان راه ناگاه گرد

درنامور پرجفا پیشه دید

گرفته ورا روزبانان کشان

ز درگاه برخواسته رستخیز

کسی کش خرد بوی گشتند شاد

شد از خون دیده رخش ناپدید

چرا خیره بر آتش انداختی

همه جامهٔ پهلوی کرده چاک

زمانی ز فرمان بتابند سر

دل از درد خسته دو دیده پر آب

روان را به دیدار توشه بدی

که آوردت این روز بد آرزوی

ببرد از رخت شرم گیهان خدیو

به خاک اندر انداختی نام و جاه

که شد خشک پالیز سرو سهی

که با لشکر آیند پردرد و کین

شده آشکارا ره ایزدی

بیامد دل شاه ترکان بخست

که پیچد روانت سوی راه بد

بپیچی زمانی به گرم و گداز

و زین آفریننده را رای چیست

چنین خیره بد را بیاراستی

رسیدی به پیچاره پیوند خویش

نه اورنگ شاهی نه تاج و نه تخت

درفشی مکن خویشتن در جهان

پس از زندگی دوزخ آیین بود

فرستد ورا سوی ایوان من

همانا که این درد و رنج اندک است

بپیش تو آرم بدو ساز بد

مرا کردی از خون او بی نیاز

از اندیشه و درد آزاد شد

بسی نیز بر روزبانان شمرد

خروشان همه درگه و انجمن

که این خوب رخ را بباید نهفت

بباش و بدارش پرستاروار

گران شد فرنگیس گیتی فروز