سپه را همه سوی هامون گذاشت

سپه را ز گنج پدر ساز کرد

هم از کوس و رویین و هندی درای

که خورشید گشت از جهان ناپدید

ازان نامداران زابلستان

زمین آهنین شد هوا لاژورد

بشد روشنایی ز خورشید و ماه

جهان شد پرآواز پرخاشجوی

به بیشه درون شیر گم گرد راه

زمین ز آسمان هیچ پیدا نبود

دو دیده نبرداشت از روی شاه

بی آرام شد مردم جنگجوی

بزد خویشتن را بر آن قلبگاه

سپهدار کابل گرفتار شد

دلیران زابل به کردار گرگ

پس لشکراندر همی تاختند

هم از بر منش نامداران سند

پراگنده شد هند و سندی سپاه

زن و کودک خرد بگذاشتند

فگنده به صندوق پیل اندرون

به جایی کجا کنده بودند چاه

ز خویشان او نیز چل بت پرست

چنان کاستخوان و پی آمد پدید

تنش پر ز خاک و دهن پر ز خون

ازان جایگه رفت سوی شغاد

شغاد و چنار و زمین را بسوخت

همه خاک را سوی دستان کشید

به کابل یکی مهتری شاه کرد

که منشور تیغ ورا برنخواند

شده روز روشن بروبر کبود

یکی را نبد جامه بر تن درست

دریده بر و با گداز آمدند

همه جامه هاشان سیاه و کبود