جهان آفرین تا جهان آفرید

چو خورشید بر چرخ بنمود تاج

چه گویم که خورشید تابان که بود

ابوالقاسم آن شاه پیروزبخت

زخاور بیاراست تا باختر

مرا اختر خفته بیدار گشت

بدانستم آمد زمان سخن

بر اندیشهٔ شهریار زمین

دل من چو نور اندر آن تیره شب

چنان دید روشن روانم به خواب

همه روی گیتی شب لاژورد

در و دشت برسان دیبا شدی

نشسته برو شهریاری چو ماه

رده بر کشیده سپاهش دو میل

یکی پاک دستور پیشش به پای

مرا خیره گشتی سر از فر شاه

چو آن چهرهٔ خسروی دیدمی

که این چرخ و ماهست یا تاج و گاه

یکی گفت کاین شاه روم است و هند

به ایران و توران ورا بنده اند

بیاراست روی زمین را به داد

جهاندار محمود شاه بزرگ

ز کشمیر تا پیش دریای چین

چو کودک لب از شیر مادر بشست

نپیچد کسی سر ز فرمان اوی

تو نیز آفرین کن که گوینده ای

چو بیدار گشتم بجستم ز جای

بر آن شهریار آفرین خواندم

به دل گفتم این خواب را پاسخ است

برآن آفرین کو کند آفرین

ز فرش جهان شد چو باغ بهار

از ابر اندرآمد به هنگام نم

به ایران همه خوبی از داد اوست

به بزم اندرون آسمان سخاست

به تن ژنده پیل و به جان جبرئیل

سر بخت بدخواه با خشم اوی

نه کند آوری گیرد از باج و گنج

هر آنکس که دارد ز پروردگان

شهنشاه را سربه سر دوستوار

نخستین برادرش کهتر به سال

ز گیتی پرستندهٔ فر و نصر

کسی کش پدر ناصرالدین بود

و دیگر دلاور سپهدار طوس

ببخشد درم هر چه یابد ز دهر

به یزدان بود خلق را رهنمای

جهان بی سر و تاج خسرو مباد

همیشه تن آباد با تاج و تخت

کنون بازگردم به آغاز کار