سوی تخت شاه جهان کرد روی

ز دفتر به گفتار خویش آورم

بترسیدم از گردش روزگار

بباید سپردن به دیگر کسی

همین رنج را کس خریدار نیست

سخن را نهفته همی داشتم

به جویندگان بر جهان تنگ بود

به نزد سخن سنج فرخ مهان

نبی کی بدی نزد ما رهنمای

تو گفتی که با من به یک پوست بود

به نیکی گراید همی پای تو

به پیش تو آرم مگر نغنوی

سخن گفتن پهلوانیت هست

بدین جوی نزد مهان آبروی

برافروخت این جان تاریک من