دوبیتی/ابوالقاسم کریمی/93

چهل ساله که در زندان عمرم

شبیه گرگ زخمی زیر توفان

ابوالقاسم کریمی

درختی در بیابان بلاییم

به طولانی ترین تب مبتلاییم

درون سرزمین غم ، رهاییم.

تاثیر گرفته شده از خاطره ای دردناک از دوست افغانستانی

از آن جنگل فقط اَلوار مانده

همه رفتند و تنها خار مانده

از آن دریاچه زیبا و شاداب

فقط یک برکه بیمار مانده

تو را فهمیدم و مجذوب شدم

تو را لمس کردم و تشنه شدم

گلی در مُشت طوفان پشت در سوخت

سراسر زندگی غم بود و بحران

امید و آرزویم , بی ثمر سوخت

کسی با روح باران آشنا نیست

در این نفرین سرای نفرت آباد

کسی با مهربانی همصدا نیست

اسیر قلب بی احساس انسان

نشسته منطق خون ریز نادان

زمین در پنجه انسان مکار

ابوالقاسم کریمی - فرزند زمین

پر از ایمان به درگاه دعا شد

ولی در شهر بی فردای دوزخ

رها در کوچه غم های ما شد

ابوالقاسم کریمی(فرزندزمین)

نفس در دود ماشین ها ترک خورد

قناری را به دنیای قفس بُرد