مرا، دی عاشقی گفت ای سخنور

نگه کن تا چه باید هر دوانرا

چه خواهد دلبر از دلجوی بیدل ؟

چه دانی دوستی را حدو غایت ؟

چه باشد علت کردار معشوق؟

مرا زینگونه فکرتهاست بسیار

مر او را گفتم: ای پرسنده! احسنت

بپرسیدی ز حد و غایت عشق

می آن گویم که دانم، ور ندانم

که داند عشق را هرگز نهایت

بر من عشق را غایت بجاییست

چنان باید که نکند هیچ عاشق

بوقت خلوت اندر پیش معشوق

مسخر گشته معشوق باشد

ز بهر دوستی بالای معشوق

ز بهر رنگ و بوی جعد معشوق