قصر بر قیصر قفس شد، خانه بر خان آشیان

چون فلک برگشت گرد کشوری رامش کنان

گاه زو بینی به دست و گاه رطلی بر دهان

بختیان گرد شکاری کاروان در کاروان

ور کنون جوید همای از روی آن دشت استخوان

دشتها پر نرگس و کهپایه ها پر ناردان

رخنه گشتی چرخ و جستی برج شیر از آسمان

پادشاهان را ملاذی پادشاهی را روان

قوت بازوی عدلی سرخی روی امان

فتنه آتش کشست و آتش فتنه نشان

کس ندانستی که باشد شادیی در زعفران

در سخا سود امیدی و زیان سو زیان

نی بهار از ابر دیده ست و نه از خورشید کان

شادمان درمی نشستی و نشینی جاودان

بر میان خسروان بستی کمرهای گران

گلستان زرین درخت و آدمی سیمین مکان

آنچه زو شد تاقیامت خسروی با نام و نان

وز سر اندیب این حکایت گفته شد تا قیروان

کس بدین بخشش نبوده ست از جهان همداستان

همچنین در ملک بخشی و جهانگیری بمان

ناگسسته بزم نوروزت ز جشن مهرگان

عالمت زیر نگین و دولتت زیر عنان

زیر پایه دست تو دست سپهر اختر فشان