چه روز افزون و عالی دولتست این دولت سلطان

بدین دولت زیادت شد به اسلام اندرون قوت

بدین دولت جهان خالی شد از کفران و ازبدعت

بدین دولت همی باشد دل بدمذهبان غمگین

بدین دولت همی نازند شاهان همه عالم

یمین دولت عالی امین ملت باقی

کمابیش سخا دید آن که او را دید در مجلس

جهانداری که از ساری جهان بگرفت تا باری

ز گرد معرکه چترش گرفته گونه لؤلؤ

ز خشتش درتن هر کینه خواهی رخنه بیحد

رسیده در بیابانهای بی انجام و بی منزل

بشمشیر از جهان برداشت نام خسروان یکسر

نه با یعقوبیان دولت نه با مأمونیان نعمت

کسی کو را خلاف آورد گو آهنگ رفتن کن

ایا بر دوستان خویش فرخ روی و فرخ پی

ز شاهان هر که با تو دوستی پیوست ویکدل شد

نگه کن میر کرمانرا که زیر سایه آوردی

همایونی وفرخنده چنین بادی همه ساله

ختا خانرا مراد آمد که با تو دوستی گیرد

خداوندا جهاندارا ز خانان دوستی ناید

زبانشان نیست با دلشان یکی در دوستی کردن

گر از بیم تو با تو دوستی جویند و نزدیکی

وگر چون بندگان آیند خدمت را میان بسته

چو با تو نیست ایشان را توان داوری کردن

ز دشمن دوستی ناید، اگرچه دوستی جوید

ز ایرانی چگونه شاد خواهد بود تورانی

هنوز ار باز جویی در زمینشان چشمه هایابی

بجای آنکه تو کردی برایشان در کتر شاها

چه گویی کان ز دلهاشان بشد کزبلخ پیش تو

به جنگ مرو و جنگ بلخ و جنگ میله زان لشکر

به ترکستان سرایی نیست کز شمشیر توصد ره

هنوز آن مرد را کان پیل تو آن چتر بر سر زد

نیرزند آنهمه خانان بپاک اندیشه خسرو

وگر گویی ولایتشان بگیرم تا مرا ماند

چه خواهی کرد آن ویرانه های ضایع و بی کس

تو داری از کنار گنگ تادریای آبسکون

نه مال ماوراء النهر در گنجت بیفزاید

بده چندان که در ده سال از آن کشور خراج آید

بخارا و سمرقندست روی و چشم آن کشور

ترا آنجا غلامانند چون خوارزمشاه ای شه

نباشد مرترا حاجت به ملک خان طلب کردن

تو گر خواهی جهان یکسر به تیع تیز بگشایی

ولیکن تو از آن ترسی که چون گیتی ترا گردد

دگر زان بشکهی گویی: بجایی از سپاه من

زهی اندر جهانداری و بیداری چو افریدون

همیشه تا مه آذر نباشد چون مه کانون

همیشه تا بهار از تیر مه خوشبوی تر باشد

بشاهی باش و در شاهی سپه کش باش و دشمن کش

به دل بر خور ز بت رویی که او را خوانده ای دلبر

گهی از دست اومی خور، گهی از دولبش بر خور