شگفتا پر فریبا روزگارا

بما بازی نماید این نبهره

گهی دلشاد دارد گاه غمگین

مگر ما را جزین بهره نبایست

تن ما گر نبودی بستهء آز

نه کس را در جهان گردن نهادی

ز بند مردمی جُستی رهایی

چو بودی در گهرمان بی نیازی

چنان کاندر میان ویس و رامین

چو رامین باز گشت از ویس نومید

پشیمان گشت ویس از کردهء خویش

ز گریه کرد چشم خویش پر آب

همی بارید چون ابر بهاری

گل رویش به گونه گشت چون گل

نه بر دل که می زد سنگ بر سنگ

همی گفت آه ازین وارونه بختم

چرا تیمار جان خود خریدم

چه بد بود این که کردم باتن خویش

کنون آتش ز جانم که نشاند

به دایه گفت دایه خیز و منشین

نگر تا هیچ کس را این فتادست

مرا آمد به در بخت وفاگر

مرا بر دست جام نوش و من مست

سیه باد جفا انگیخت گردم

سه چندان کز هوا بارد همی نم

منم از خرمی درویش گشته

الا ای دایه همچون باد بشتاب

عنان باره اش گیر و فرود آر

نباشد هیچ کامی بی نهیبی

به جان اندر امیدو آز باشد

جفای تو حقیقت بد به کردار

نبینی هیچ مهر و مهر جویی

بدان دلبر چرا باشد نیازی

تو آزرده شدی از من به گفتار

اگر بود از تو آن کردار نیکو

چو از تو آن چنان کردار شایست

بدان ای دایه اورا تا من آیم