سمن بر ویس گفت ای بی خرد رام

جفا بر دل زند خشت گرانس

جفای تو مرا بر دل بماندست

نباشد با کسی هم کفرو هم دین

چو یاد آرد ز صد هونه جفایت

تو خود دانی که من با تو چه کردم

پس آنگه تو بجای من چه کردی

برفتی بر سرم یاری گزیدی

جزین از تو چه آید که کردی

زهی داده ستور و بستده خر

ترا چون جای شور و ریگ شایستن

گمان بردم که تو شیر شکاری

ندانستم که تو روباه پیری

چرا چون شسته بودی خویشتن پاک

چرا بگذاشتی جام می و شیر

چرا بر خاستی از فرش نیسان

نه بس بود آنکه از شهرم برفتی

نه بس بود آنگه دیگر یار کردی

نه بس بود آنکه چون نامه نبشتی

ابا چندین جفا و خشم و آزار

چو دایه پیش تو آمد براندی

تو طراری و پر دستان به دایه

تو او را غرچه و نادان گرفتی

هم او را هم مرا دستان نهادی

توی صحاک دیده جادوی نر

تو کردی بی وفایی ما نکردیم

ببودی چند گه خرم به گوراب

همی گویی سخنهای نگارین

منم آن نو شکفته باغ صد رنگ

منم آن گلشن شهوار نیکو

منم آن چشمه کز من آب خوردی

کنون از تشنگی بردی بسی تاب

نبایستی ز چشمه آب خوردن

و یا اکنون که کردی چشمه را خوار