فشردهٔ جگر من به شیشهٔ عجم است

هنوز تا به کمر در میانهٔ عدم است

که جز تو هر چه درین دیر دیده ام صنم است

نگاه را به تماشا گذاشتن ستم است

خوشم که منزل ما دور و راه خم بخم است

تغافل است به از التفات دمبدم است

چکید از لب من آنچه در دل حرم است