بخاشاکم شرار افتاده باد صبحدم تیز است

خراشد سینهٔ کهسار و پاک از خون پرویز است

ز معشوقان نگه کاری تر از حرف دلاویز است

تهی پیمانه بزم ترا پیمانه لبریز است

نسیمش تیز تر می سازد و شبنم غلط ریز است

مرا آن غمزه می باید که بیباک است و خونریز است

خرد را صحبت گل خوشتر آید دل کم آمیز است

برهمن زاده ئی رمز آشنای روم و تبریز است