قوم تو از رنگ و خون بالاتر است

قطرهٔ آب وضوی قنبری

فارغ از باب و ام و اعمام باش

نکته ئی ای همدم فرزانه بین

قطره ئی از لالهٔ حمراستی

این نمی گوید که من از عبهرم

ملت ما شان ابراهیمی است

گر نسب را جزو ملت کرده ئی

در زمین ما نگیرد ریشه ات

ابن مسعود آن چراغ افروز عشق

سوخت از مرگ برادر سینه اش

گریه های خویش را پایان ندید

« ای دریغا آن سبق خوان نیاز

«آه آن سرو سهی بالای من

«حیف او محروم دربار نبی

نیست از روم و عرب پیوند ما

دل به محبوب حجازی بسته ایم

رشتهٔ ما یک تولایش بس است

مستی او تا بخون ما دوید

عشق او سرمایهٔ جمعیت است

عشق در جان و نسب در پیکر است

عشق ورزی از نسب باید گذشت

امت او مثل او نور حق است

«نور حق را کس نجوید زاد و بود

هر که پا در بند اقلیم و جد است