منکر نتوان گشت اگر دم زنم از عشق

ای ترا حق خاتم اقوام کرد

ای مثال انبیا پاکان تو

ای نظر بر حسن ترسازاده ئی

ای فلک مشت غبار کوی تو

همچو موج ، آتش ته پا میروی

رمز سوز آموز از پروانه ئی

طرح عشق انداز اندر جان خویش

خاطرم از صحبت ترسا گرفت

هم نوا از جلوه ی اغیار گفت

بر در ساقی جبین فرسود او

من شهید تیغ ابروی تو ام

از ستایش گستری بالاترم

از سخن آئینه سازم کرده اند

بار احسان بر نتابد گردنم

سخت کوشم مثل خنجر در جهان

گرچه بحرم موج من بیتاب نیست

پرده ی رنگم شمیمی نیستم

در شرار آباد هستی اخگرم

بر درت جانم نیاز آورده است

ز آسمان آبگون یم می چکد

من ز جو باریکتر می سازمش

زانکه تو محبوب یار ماستی

عشق تا طرح فغان در سینه ریخت

مثل گل از هم شکافم سینه را

تا نگاهی افکنی بر روی خویش

باز خوانم قصه ی پارینه ات

از پی قوم ز خود نامحرمی

در سکوت نیم شب نالان بدم

جانم از صبر و سکون محروم بود

آرزوئی داشتم خون کردمش

سوختن چون لاله پیهم تا کجا

اشک خود بر خویش می ریزم چو شمع

جلوه را افزودم و خود کاستم

یک نفس فرصت ز سوز سینه نیست

جانم اندر پیکر فرسوده ئی

چون مرا صبح ازل حق آفرید

ناله ئی افشا گر اسرار عشق

فطرت آتش دهد خاشاک را

عشق را داغی مثال لاله بس

من همین یک گل بدستارت زنم

تا ز خاکت لاله زار آید پدید