ز مزد بندهٔ کرپاس پوش محنت کش

ز خوی فشانی من لعل خاتم والی

ز خون من چو زلو فربهی کلیسا را

خرابه رشک گلستان ز گریهٔ سحرم

بیا که تازه نوا می تراود از رگ ساز

مغان و دیر مغان را نظام تازه دهیم

ز رهزنان چمن انتقام لاله کشیم

به طوف شمع چو پروانه زیستن تا کی؟