از من ای باد صبا گوی به دانای فرنگ

برق را این به جگر میزند آن رام کند

چشم جز رنگ گل و لاله نبیند ورنه

عجب آن نیست که اعجاز مسیحا داری

حکمت و فلسفه کاریست که پایانش نیست

بیشتر راه دل مردم بیدار زند

دل ز ناز خنک او به تپیدن نرسد

دشت و کهسار نوردید و غزالی نگرفت

عقل چون پای درین راه خم اندر خم زد

کیمیا سازی او ریگ روان را زر کرد

وای بر سادگی ما که فسونش خوردیم

هنرش خاک بر آورد ز تهذیب فرنگ

عقل خود بین دگر و عقل جهان بین دگر است

دگر است آنکه برد دانهٔ افتاده ز خاک

دگر است آنکه زند سیر چمن مثل نسیم

دگر است آنسوی نه پرده گشادن نظری

ما ز خلوت کدهٔ عشق برون تاخته ایم

در نگر همت ما را که به داوی فکنیم

پیش ما میگذرد سلسلهٔ شام و سحر

در دل ما که برین دیر کهن شبخون ریخت

عشق گردید هوس پیشه و هر بند گسست

رزم بر بزم پسندید و سپاهی آراست

رهزنی را که بنا کرد جهانبانی گفت

بی حجابانه ببانگ دف و نی می رقصد

افسر پادشهی رفت و به یغمائی رفت

کوهکن تیشه بدست آمد و پرویزی خواست

یوسفی را ز اسیری به عزیزی بردند

راز هائی که نهان بود ببازار افتاد

من درین خاک کهن گوهر جان می بینم

دانه ئی را که به آغوش زمین است هنوز

کوه را مثل پر کاه سبک می یابم

انقلابی که نگنجد به ضمیر افلاک

زندگی جوی روان است و روان خواهد بود

آنچه بود است و نباید ز میان خواهد رفت

عشق از لذت دیدار سراپا نظر است

آن زمینی که برو گریهٔ خونین زده ام