کلهٔ جم به گدای سر راهی بخشند

ید بیضای کلیمی به سیاهی بخشند

گاه باشد که بزندانی چاهی بخشند

که به این راه نشین تیغ نگاهی بخشند

بود آیا که مرا رخصت آهی بخشند