امئی بود که ما از اثر حکمت او

اصل ما یک شرر باخته رنگی بود است

نکتهٔ عشق فرو شست ز دل پیر حرم

باد صحراست که با فطرت ما در سازد

آه آن غلغله کز گنبد افلاک گذشت

ای بسا صید که بی دام به فتراک زدیم

«هر کجا راه دهد اسپ، بران تاز که ما