بنگر که جوی آب چه مستانه میرود

در خواب ناز بود به گهوارهٔ سحاب

از سنگریزه نغمه گشاید خرام او

در راه او بهار پریخانه آفرید

گل عشوه داد و گفت یکی پیش ما بایست

نا آشنای جلوه فروشان سبز پوش

صد جوی دشت و مرغ و کهستان و باغ و راغ

ما را که راه از تنک آبی نبرده ایم

وا کرده سینه را به هوا های شرق و غرب

دریای پر خروش ز بند و شکن گذشت

یکسان چو سیل کرده نشیب و فراز را

بیتاب و تند و تیز و جگر سوز و بیقرار