در دیر شد و در حرم زد

دامن چون گرد باد چیدم

بر دوش خیال بسته محمل

چون صبح به باد چیده دامی

آواره چو گرد باد صحرا

از کار گره گشود ناگاه

بتخانهٔ عقل را حرم ساخت

از لذت سوختن خبر کرد

چون عکس ز خود جدا فتادم

زان راز که با دلم سپردی

طوفان جمال زشتیم شد

پروای ملامتی ندارم

سوزم ، گریم ، تپم ، گدازم