بر نیاید آنچه در قعر دل است

نکته ئی دارم که ناید در کتاب

حرف و صوت او را کند پوشیده تر

یا ز آه صبحگاه من بگیر

غنچهٔ تو از نسیم او گشاد

ای متاع ما بهای تو ازوست

از لب او لااله آموختی

سوختن در لااله از من بگیر

تا ز اندام تو آید بوی جان

دیده ام این سوز را در کوه و که

لااله جز تیغ بی زنهار نیست

لااله ضرب است و ضرب کاری است

مؤمن و غداری و فقر و نفاق

هم متاع خانه و هم خانه سوخت

نازها اندر نیازش بود و نیست

جلوه ئی در کائنات او نماند

فتنهٔ او حب مال و ترس مرگ

دین او اندر کتاب و او بگور

حرف دین را از دو «پیغمبر» گرفت

آن ز حج بیگانه و این از جهاد

رفت جان از پیکر صوم و صلوت

فرد ناهموار و ملت بی نظام

از چنین مردان چه امید بهی

ای خضر دستی که آب از سر گذشت

بر مرادش مهر و مه گردیده است

در هوا آشفته گردد همچو دود

اندر و جز ضعف پیری هیچ نیست

این گناه اوست یا تقصیر ماست

ناقهٔ ما بی زمام و هرزه دو

العجب ثم العجب ثم العجب!

روزگاری را که می آید نگر

چشمها بی شرم و غرق اندر مجاز

زوج زوج اندر طواف آب و گل

غیر بین از خویشتن اندر حجاب

حاصلش را کس نگیرد باد و جو

ساکن و یخ بسته و بی ذوق سیر

آهوی اندیشه او لنگ و لوک

بسته فتراک لردان فرنگ

بر دریدم پردهٔ اسرار او

تا جهانش را دگرگون کرده ام

کرده ام بحرین را اندر دو ظرف

تا کنم عقل و دل مردان شکار

نالهٔ مستانه ئی از تار چنگ

ای تو بادا وارث این فکر و ذکر

فصل من فصل است و هم وصل من است

طبع من هنگامهٔ دیگر نهاد

شسته رو تاریک جان روشن دماغ

چشم شان اندر جهان چیزی ندید

خشت بند از خاکشان معمار دیر

تا بجذب اندرونش راه نیست

یک گل رعنا ز شاخ او نرست

خوی بط با بچهٔ شاهین دهد

دل نگیرد لذتی از واردات

علم جز تفسیر آیات تو نیست

تا بدانی نقرهٔ خود را ز مس

آخر او می نگنجد در شعور

خوشتر آن درسی که گیری از نظر

مست می گردد بانداز دگر

لاله زان باد سحر ، می در ایاغ

گرد خود گردنده چون پرگار باش

منکر خود نزد من کافر تر است

این «عجول» و هم «ظلوم» و هم «جهول»

پاک شو از خوف سلطان و امیر

قصد در فقر و غنا از کف مده

جز به قلب خویش قندیلی مجو

حفظ تنها ضبط نفس اندر شباب

جز به حفظ جان و تن ناید بدست

گر نگه بر آشیان داری مپر

سیر آدم را مقام آمد حرام

آشیان با فطرت او ساز نیست

رزق بازان در سواد ماه و هور

خلوت و جلوت تماشای جمال

دل بحق بر بند و بی وسواس زی

داستانی از مظفر گویمت

پادشاهی با مقام با یزید

سخت کوش چون صاحب خود در ستیز

باوفا ، بی عیب ، پاک اندر نسب

چیست جز قرآن و شمشیر و فرس

کوه و روی آبها رفتی چو باد

تند بادی طایف کوه و کمر

سنگ از ضرب سم او ریز ریز

گشت از درد شکم زار و نژند

اسب شه را وارهاند از پیچ و تاب

شرع تقوی از طریق ما جداست

طاعت مرد مسلمانی نگر

انتهایش عشق و آغازش ادب

بی ادب ، بی رنگ و بو ، بی آبروست

روز من تاریک می گردد چو شب

یاد عهد مصطفی آید مرا

در قرون رفته پنهان میشوم

ستر مردان حفظ خویش از یار بد

کافر و مؤمن همه خلق خداست

با خبر شو از مقام آدمی

بر طریق دوستی گامی بزن

می شود بر کافر و مؤمن شفیق

دل اگر بگریزد از دل وای دل

اینهمه آفاق آفاق دل است

فقر را از کف مده از کف مده

این کهن می از نیاگان تو هست

نعمت از حق خواه و از سلطان مخواه

می شود از کثرت نعمت ضریر

ناز می آرد نیاز از دل برد

نم به چشم منعمان کم دیده ام

وای آنکو از خدا بیگانه زیست

آن یقین آن رنگ و بو آن ذوق و شوق

صوفیان درنده گرگ و مو دراز

کو جوانمردی که صهبا در کدوست

چشمهٔ کوثر بجویند از سراب

اهل کین اند اهل کین اند این همه

دیده ام صدق و صفا را در عوام

هم نشین حق بجو با او نشین

سطوت پرواز شاهین دیگرست

هیزم او شهر و دشت غرب و شرق

او شریک اهتمام کائنات

او محمد او کتاب او جبرئیل

از شعاع او حیات اهل دل

باز سلطانی بیاموزد ترا

ورنه نقش باطل آب و گلیم

در بدن غرق است و کم داند ز جان

مرد حق در خویشتن پنهان شود

گرچه بیند روبرو آن مرد را

گرچه در کار تو افتد صد گره

از اب وجد آنچه من دارم بگیر

تا خدا بخشد ترا سوز و گداز

پای او محکم فتد در کوی دوست

معنی او چون غزال از ما رمید

چشم را از رقص جان بر دوختند

رقص جان برهم زند افلاک را

هم زمین هم آسمان آید بدست

ملت ازوی وارث ملک عظیم

غیر حق را سوختن کاری بود

جان برقص اندر نیاید ای پسر

نوجوانا «نیمه پیری است غم»

من غلام آنکه بر خود قاهر است

تو اگر از رقص جان گیری نصیب

هم به قبر اندر دعا گویم ترا