رفت در جانم صدای برتری

گفت رومی «چشم دل بیدار به

کرده ئی بر بزم درویشان گذر

خسروان مشرق اندر انجمن

نادر آن دانای رمز اتحاد

مرد ابدالی وجودش آیتی

آن شهیدان محبت را امام

نامش از خورشید و مه تابنده تر

عشق رازی بود بر صحرا نهاد

از نگاه خواجهٔ بدر و حنین

رفت سلطان زین سرای هفت روز

حرف و صوتم خام و فکرم ناتمام

نوریان از جلوه های او بصیر

قصری از فیروزه دیوار و درش

رفعت او برتر از چند و چگون

آن گل و سرو و سمن آن شاخسار

هر زمان برگ گل و برگ شجر

اینقدر باد صبا افسونگر است

هر طرف فواره ها گوهر فروش

بارگاهی اندر آن کاخی بلند

سقف و دیوار و اساطین از عقیق

بر یمین و بر یسار آن وثاق

در میان بنشسته بر اورنگ زر

رومی آن آئینهٔ حسن ادب

گفت «مردی شاعری از خاور است

فکر او باریک و جانش دردمند

خوش بیا ای نکته سنج خاوری

محرم رازیم با ما راز گوی

بعد مدت چشم خود بر خود گشاد

کشتهٔ ناز بتان شوخ و شنگ

کار آن وارفتهٔ ملک و نسب

روزگار او تهی از واردات

با وطن پیوست و از خود در گذشت

نقش باطل می پذیرد از فرنگ

پیری ایران زمان یزد جرد

دین و آئین و نظام او کهن

موج می در شیشهٔ تاکش نبود

تا ز صحرائی رسیدش محشری

اینچین حشر از عنایات خداست

آنکه رفت از پیکر او جان پاک

مرد صحرائی به ایران جان دمید

کهنه را از لوح ما بسترد و رفت

آه ، احسان عرب نشناحتند