طاعت از ما جست و شیطان آفرید

در عمل از ما نکوئی خواستن

با قمار بدنشین بازی که چه

خود بگو می زیبدش کاری که کرد

دست با دندان گزیدن کار ما

آفریند منفعت را از ضرر

رزم با دیو است آدم را جمال

تو همه تیغ آن همه سنگ فسن

ورنه باشی در دو گیتی تیره بخت

ملتی بر ملتی دیگر چرد

خیزد از دل ناله های دردمند

در جهان تر دستی او آیتی است

در نی من ناله از مضمون اوست

در دیار خود غریب افتاده است

ماهی رودش به شست دیکران

کار او نا خوب و بی اندام و خام

آتشی اندر رگ تاکش فسرد

جبهه را همواره سود است اینچنین

چیره و جانباز و پر دم بوده است

آتشین دست چنار او نگر

خیزد از خاکش یکی طوفان رنگ

پنبه پران از کمان پنبه زن

من خدارا دیدم آنجا بی حجاب

«بشنو از نی» می سرودم در نشاط

با پشیزی می نیرزد این بهار

باد نو روزی گریبانش درید

نستر از نور قمر پاکیزه تر

خاک ما دیگر شهاب الدین نزاد

داد جانم را تب و تاب دگر

آنکه برد از من متاع صبر و هوش

بگذر ز شاخ گل که طلسمی است رنگ و بوی

غافلی دلی است اینکه بگرید کنار جوی

روح غنی است ماتمی مرگ آرزوی

حرفی ز ما به مجلس اقوام باز گوی

قومی فروختند و چه ارزان فروختند»

تن همه خاک است و جان والا گهر

پاک را از خاک می باید شناخت

رفت از دست تو آن لخت بدن

گر ز دست او را دهی آید بدست

هست اندر بند و اندر بند نیست

ور بیفشانی ، فروغ انجمن

چیست جان دادن ز دست ایمرد راد

کوه را با سوز جان بگداختن

در شبان چون کوکبی بر تافتن

یافتن خود را بخود بخشودن است

رخت از زندان خود بیرون کشید

خوشتر از نوشینه و داند نیش را

پیش او زندان او لرزان شود

تا نصیب خود ز گیتی می برد

ورنه جانش یکدو دم مهمان اوست

پیر دانا نکتهٔ دیگر بگوی

محرم اسرار شاهان بوده ئی

چیست اصل اعتبار تخت و تاج

یا رضای امتان یا حرب و ضرب

باج را جز با دو کس دادن حرام

آیهٔ حق حجت و برهان اوست

شهر گیر و خویش باز اندر ستیز

روز صلح از شیوه های دلبری

پادشاهی را ز کس نتوان خرید

کس نگیرد از دکان شیشه گر

شیشه را غیر از شکستن پیشه نیست

صید را سودای صیادی که داد

لالهٔ احمر ز روی شان خجل

از نگاهشان فرنگ اندر خروش

مطلع این اختران کشمیر ماست

بر درون خود یکی بگشا نظر

این دم باد بهاری از کجاست

کوهسار ما بگیرد رنگ و بو

موجه ئی می گفت با موج دگر

خیز تا یک دم بساحل سر زنیم

شور او در وادی و کوه و دمن

تا بنای کوه را بر می کند

پرورش از شیر صد مادر گرفت

این همه از ماست، نی از دیگری است

ساحل ما سنگی اندر راه ماست

گرچه اندر بحر غلتی صبح و شام

ای خنک موجی که از ساحل گذشت

ای به خاور داده غوغای حیات

تو ازو بیتاب و ما بیتاب تر

سبزه از اشک تو می گیرد وضو

ای ز امید تو جانها پر امید

تو ز اهل خطه نومیدی چرا

اخگر شان زیر یخ افسرده نیست

ملتی بر خیزد از خاک قبور

بر کش آن آهی که سوزد خشک و تر

سوخت از سوز دل درویش مرد

از دمی او را توان کردن خراب

از نوا تخریب و تعمیر امم

مر ترا چونانکه هستی کس ندید

آنچه گوئی ماورای شاعری است

یک نوا مستانه زن اندر بهشت

چون پخته شوی خود را بر سلطنت جم زن

گفتم که نمی سازد گفتند که برهم زن

با رستم دستان زن با مغچه ها کم زن

این داغ جگر تابی بر سینه آدم زن

باور نکنی چاکی در پیکر عالم زن

عشق است ایاغ تو با بندهٔ محرم زن

لعلی ز بدخشانم بردار و بخاتم زن