گفتم این کاشانه ئی از لعل ناب

این مقام این منزل این کاخ بلند

ای تو دادی سالکانرا جستجوی

گفت «این کاشانهٔ شرف النساست

قلزم ما اینچنین گوهر نزاد

خاک لاهور از مزارش آسمان

آن سراپا ذوق و شوق و درد و داغ

آن فروغ دودهٔ عبد الصمد

تا ز قرآن پاک می سوزد وجود

در کمر تیغ دو رو ، قرآن بدست

خلوت و شمشیر و قرآن و نماز

بر لب او چون دم آخر رسید

گفت اگر از راز من داری خبر

این دو قوت حافظ یکدیگرند

اندرین عالم که میرد هر نفس

وقت رخصت با تو دارم این سخن

دل به آن حرفی که میگویم بنه

مؤمنان را تیغ با قرآن بس است

عمر ها در زیر این زرین قباب

مرقدش اندر جهان بی ثبات

تا مسلمان کرد با خود آنچه کرد

مرد حق از غیر حق اندیشه کرد

از دلش تاب و تب سیماب رفت

خالصه شمشیر و قرآن را ببرد