هر کجا استیزه ی بود و نبود

هر کجا مرگ آورد پیغام زیست

هر کجا مانند باد ارزان حیات

چشم من صد عالم شش روزه دید

هر جهان را ماه و پروینی دگر

وقت هر عالم روان مانند زو

سال ما اینجا مهی آنجا دمی

عقل ما اندر جهانی ذوفنون

بر ثغور این جهان چون و چند

دیدهٔ او از عقابان تیز تر

دمبدم سوز درون او فزود

«نه جبریلی نه فردوسی نه حوری نی خداوندی

من به رومی گفتم این دیوانه کیست

در میان این دو عالم جای اوست

باز این حلاج بی دار و رسن

حرف او بی باک و افکارش عظیم

همنشین بر جذبه او پی نبرد

عاقلان از عشق و مستی بی نصیب

با پزشکان چیست غیر از ریو و رنگ

ابن سینا بر بیاضی دل نهد

بود حلاجی به شهر خود غریب

مرد ره دانی نبود اندر فرنگ

راهرو را کس نشان از ره نداد

نقد بود و کس عیار او را نکرد

عاشقی در آه خود گم گشته ئی

مستی او هر زجاجی را شکست

خواست تا بیند به چشم ظاهری

خواست تا از آب و گل آید برون

آنچه او جوید مقام کبریاست

زندگی شرح اشارات خودی است

او به لا درماند و تا الا نرفت

با تجلی همکنار و بی خبر

چشم او جز رؤیت آدم نخواست

ورنه او از خاکیان بیزار بود

کاش بودی در زمان احمدی

عقل او با خویشتن در گفتگوست

پیش نه گامی که آمد آن مقام