من چه گویم زان مقام ارجمند

خوب روی و نرم خوی و ساده پوش

رازدان کیمیای آفتاب

چون نمک گیریم ما از آب شور

کارها را کس نمی سنجد بزر

این بتان را در حرمها راه نیست

آسمانها از دخانها تیره نیست

از نهاب دهخدایان ایمن است

حاصلش بی شرکت غیری ازوست

نی کسی روزی خورد از کشت و خون

از فن تحریر و تشهیر دروغ

نی صدا های گدایان درد گوش

عبد و مولا حاکم و محکوم نیست

حاکم و محکوم تقدیر حق است

چارهٔ تقدیر از تدبیر نیست

خواه از حق حکم تقدیر دگر

زانکه تقدیرات حق لا انتهاست

نکتهٔ تقدیر را نشناختند

تو اگر دیگر شوی او دیگر است

سنگ شو بر شیشه اندازد ترا

قلزمی؟ پایندگی تقدیر تست

از بتان جوئی ثبات ای بی ثبات»

عالم افکار تو زندان تست

گنج بی رنج است تقدیر اینچنین

می شود محتاج ازو محتاج تر

باز در خواب گران دارد ترا

حب افیون است یا دین است این

حوری اندر بنگه خاک از کجاست

طاقت ذکر کلیمان از کجاست

این فنون و معجزات او ز کیست

شعله کردار داری از تو نیست

فطرت از پرودگار فطرت است

تو امینی صاحب او دیگر است

خدمت خلق خدا مقصود اوست

مزد خدمت خواستن سوداگری است

باغ و راغ و کاخ و کوی و سنگ و خشت

مرد نادان این همه ملک خداست

چیست شرح آیهٔ لاتفسدوا

من ز ابلیسی ندیدم جز فساد

ایخوش آنکو ملک حق با حق سپرد

داغم از کاری که شایان تو نیست

ور نباشی خود بگو کی می سزد

تا ز کار خویش بگشائی گره

آنچه از مولاست میگوئی ز ماست

شیشهٔ خود را به سنگ خود شکست

قیمت هر شی ز انداز نگه

ورنه سنگ است از پشیزی کمتر است

این زمین و آسمان دیگر شود